مغز رژیم غذایی متناوب را با "قحطی" اشتباه می‌گیرد و سبب افزایش وزن می‌شود

تغییر اندازه و نوع قلم متن

پیش فرض
پیش فرض
تغییر اندازه صفحه

• مری الیس
• ترجمة نادر اکبری

بر مبنای یک تحقیق جدید، مغز رژیم‌های غذایی متناوب را به عنوان دوره‌های کوتاه مدت "قحطی" تفسیر می‌کند، و بدن را در راستای ذخیره کردن چربی برای دوره‌های کم‌غذایی آینده به فعالیت وامی‌دارد، که این خود باعث افزایش وزن می‌شود.
مطالعة منتشر شده در نشریة «تکامل، پزشکی و بهداشت عمومی» از سوی پروفسور اندرو هیگینسن / Andrew Higginson از دانشگاه اکستر و پروفسور جان مک‌نامارا / John McNamara از دانشگاه بریستول، هر دو در بریتانیا، رهبری شده است.
زیر نظر گرفتن وزن برای سلامت مهم است؛ در مقایسه با افراد دارای وزن در محدودة سالم، افراد چاق در ریسک بالاتری برای بسیاری از بیماری‌ها قرار دارند. برای مثال خطر فشار خون بالا، دیابت نوع 2، بیماری کرونری قلب و سکتة مغزی همگی برای افراد چاق بیشتر است.
بیش از یک‎سوم بزرگسالان آمریکایی چاق هستند، بنابراین حفظ وزن در محدودة سالم یک اولویت اصلی برای دورنمای سلامت عمومی است.
مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‎ها (CDC) می‎گوید افرادی که به تدریج – در حدود 400 گرم تا 750 گرم در هفته – وزن کم می‎کنند در کاهش وزن پایدار موفق‎تر هستند.

"وزن گرفتن در افراد دارای رژیم بیشتر از افراد غیر رژیمی است"
مطالعات پیشین در مورد اثرات منفی سلامت رژیم غذایی متناوب / yo-yo dieting تحقیق کرد‎ه‎اند. یک مطالعة اخیر از سوی انجمن قلب آمریکا عنوان کرده است که رژیم غذایی متناوب ریسک مرگ بر اثر بیماری قلبی را افزایش می‎دهد.
برای مطالعة اخیر در مورد رژیم غذایی متناوب، محققان یک مدل ریاضی حیوانات - نظیر پرندگان - را سامان‌دهی کردند که می‎داند چه هنگامی غذا به وفور وجود دارد یا دوران کمبود است اما نمی‎داند که چه هنگامی این موقعیت تغییر می‎کند.
محققان می‎نویسند که پاسخ حیوانات به کمبود غذا، ذخیره کردن انرژی و وزن گرفتن است.
مدل محققان عنوان می‎کند که وقتی غذا به میزان کم وجود داشته باشد – بسیار شبیه مورد مرحلة رعایت رژیم غذایی – حیوانات کارآمد در فواصل دوره‎های کمبود غذا وزن زیادی می‎گیرند.
پروفسور هیگینسن می‎گوید: "شگفت‎انگیز این است که مدل ما پیش‎بینی می‎کند که متوسط وزن گرفتن برای رژیم‌گیرنده‎ها به مراتب بیشتر از آنهایی است که هرگز رژیم غذایی نمی‎گیرند. این وضعیت به این دلیل اتفاق می‎افتد که غیر رژیمی‎ها می‎آموزند که منبع غذایی قابل اعتماد است بنابراین نیاز کمتری به اعتماد در مورد ذخیره کردن چربی وجود دارد."
پروفسور مک‎نامارا اضافه می‎کند که مدل آنها "نشان می‎دهد که وزن گرفتن به این معنی نیست که فیزیولوژی افراد دچار اختلال کارکرد شده یا آنها مقهور سلیقة غیر طبیعی شده‌اند."
این بدان معنی است که مغز فرد به صورت نرمال کار می‎کند، "اما در مورد محرک‎های منبع غذایی که درگیر پاسخ وزن گرفتن هستند اطمینان خاطر ندارد."

"بهترین چیز برای کاهش وزن تداوم کاهش وزن است"
محققان می‎گویند مدل آنها نشان می‎دهد که تمایل به خوردن با تداوم رژیم غذایی افزایش می‎یابد و این تمایل وقتی اضافه وزن به وجود می‎آید از بین نمی‎رود. دلیلش این است که مغز فکر می‎کند که قحطی بعدی محتمل است.
این مدل شاید بتواند توضیح دهد که چرا بسیاری از مردم در بحبوحة رژیم‌های غذایی محدودکننده وارد یک چرخة افزایش وزن می‎شوند؛ این فقط نتیجة فرمان مغز است که باید چربی ذخیره شود.
در هر حال سؤال این است که بهترین راه برای وزن کم کردن چیست؟
پروفسور هیگینسن می‎گوید: "بهترین راه برای این کار تداوم کاهش وزن است. کار ما نشان می‎دهد که خوردن به مقدار جزئی کمتر از ظرفیت کامل شما، به طور مداوم، و انجام تمرینات ورزشی احتمال بیشتری دارد که به شما در رسیدن به وزن سالم کمک کند تا اینکه به سراغ رژیم غذایی کم‌کالری بروید."
CDC چند توصیة خوب برای کاهش وزن سالم ارائه می‎دهد. از آنجا که هر پوند معادل 3500 کالری است، CDC کاهش مصرف روزانة کالری را بین 500 تا 1000 پوند برای کم کردن 400 تا 750 گرم وزن در هفته توصیه می‎کند.
CDC می‎گوید، وقتی وزن به محدوده سالم رسید، به خوردن غذاهای سالم و فعالیت ورزشی در اغلب روزهای هفته اعتماد کنید تا کاهش وزن ایجاد شده در درازمدت به قوت خود باقی بماند.
CDC می‎گوید، حتی کاهش وزن به میزان متوسط با بهبود فشار خون، کلسترول خون و قند خون به سود سلامت است./

مغز و اعصاب

مطالب پیشنهادی ما برای مطالعه

گیرندة حشیش در مغز مشخص شد

THC جزء روان‌گردان اصلی حشیش (ماری جوانا) است که مسؤول اثرات دگرگون کنندة ذهن این مادة مخدر محسوب می‌شود، اما ساز و کار دقیق انجام این کار توسط آن تاکنون ناشناخته بوده است. حال، محققان قطعات پراکندة م

دویدن حافظه را بهبود می‌بخشد

شماری از مطالعات عنوان کرده‌اند که ورزش می‌تواند عملکرد شناختی را تقویت کند، اما مکانیسم بنیانی این ارتباط ناشناخته مانده است. اکنون پژوهش تازه‌ای بر این موضوع روشنی می‌افکند که چگونه دویدن می‌تواند ح