• آنا ساندویو
• ترجمة محمدقاسم رافعی
اختلالات اضطرابی ناشی از ترس – نظیر انواع فوبیا و اختلال استرس پس از "ضربه" – میلیون‌ها نفر را رنج می‌دهد. اگرچه گزینه‌های درمانی نظیر رواندرمانی، دارودرمانی و درمان‌های جایگزین به شکل گستردهای در دسترس هستند، میزان موفقیت آنها مشروط است. حال یک تیم بین‌المللی از دانشمندان علوم اعصاب ممکن است راهی برای "زدودن" ترس‌های خاص از مغز آدمی یافته باشد.
انجمن اضطراب و افسردگی آمریکا (ADAA) گزارش می‌دهد که 19 میلیون آمریکایی یا 8.7 درصد کل جمعیت کشور دچار فوبیاهای خاص یا واکنش ترس غیر عُقلایی هستند.
اگرچه برخی از فوبیاها در دوران کودکی شکل میگیرند، اغلب آنها چنین به نظر می‌رسد که به صورت ناگهانی و به شکل غیر قابل توضیح در دوران نوجوانی یا اوایل بزرگسالی پدید میآیند.
فوبیاهای مشخص رایج شامل آن دسته از هراسهای بشری هستند که حول محور جانوران یا حشرات، میکربها، ارتفاع، فضاهای بسته، فضاهای باز، اقدامات پزشکی یا پرواز شکل میگیرند.
اگرچه اغلب مردم علی‌رغم فوبیاهای خود قادر به مدیریت زندگی روزمره هستند، برای برخی دیگر این ترسها می‌تواند ناتوانیآور باشد. اگرچه بیماران این موضوع را درک می‌کنند که ترس آنها ریشة عقلانی ندارد، این آگاهی از میزان هراس آنها کم نمی‌کند.
اختلال استرس پس از ضربه (PTSD) مبتلابه 7.7 میلیون فرد بزرگسال یا 5.3 درصد کل جمعیت ایالات متحد آمریکا است.
در کل اختلالات اضطرابی سالانه 42 میلیارد دلار هزینه بر سیستم بهداشت و درمان ایالات متحد آمریکا تحمیل می‌کند.
معمولاً چارة توصیه شده برای فوبیاها "تماسدرمانی" است، که در آن بیماران به تدریج در معرض تماس با موضوع ترس خود قرار میگیرند. در هر حال، این نوع درمان چندان مطبوع نیست، و در نتیجه اغلب از سوی بیماران پس زده می‌شود.
یک تیم متشکل از پژوهشگران بین‌المللی ممکن است راه مؤثرتری برای کاهش ترس یافته باشد، که در نهایت می‌تواند تأثیر مثبتی بر گزینه‌های درمانی بیماران دچار فوبیا بر جا بگذارد.
مطالعة تمثالهای ترس مغز
با استفاده از تلفیق فناوری هوش مصنوعی و فناوری اسکن مغز، تیمی متشکل از محققان بریتانیایی، ژاپنی و آمریکایی ممکن است راهی برای زدودن خاطرة ترس‌های خاص از ناخودآگاه افراد کشف کرده باشد.
تیم تحقیق توسط دکتر ای کوزومی / Ai Kozumi از «انستیتو بین‌المللی تحقیق ارتباطات از راه دور پیشرفته» در توکیو و «مرکز اطلاعات و شبکههای عصبی» در اُزاکا رهبری شد.
نتایج تحقیق در نشریه نیچر رفتار انسانی / Nature Human Behaviour منتشر شده است.
تیم تحقیق از تکنیک جدیدی به نام "رمزگشایی بازخوردعصبی" / "Decoded Neurofeedback" برای خوانش و شناسایی خاطرة ترس استفاده کرد. این تکنیک از اسکن مغز برای پایش فعالیت مغز و شناسایی الگوهای پیچیدة فعالیتی که نشانگر خاطرة ترس هستند بهره میبرد.
محققان خاطرات ترس را در 17 فرد سالم از طریق دادن شوک الکتریکی در هر بار که نمونهها به یک تصویر خاص کامپیوتری نگاه میکردند، القاء کردند.
دکتر بن سیمور / Ben Seymour از دپارتمان مهندسی دانشگاه کمبریج و یکی از محققان تیم مزبور، توضیح می‌دهد که چگونه شناسایی تصویر هوش مصنوعی دانشمندان را قادر می‌سازد تا محتوی اطلاعات نورولوژیک برگرفته از اسکنهای مغزی را شناسایی کنند.
دکتر سیمور می‌گوید:
"شیوه ارائة اطلاعات در مغز بسیار پیچیده است، اما کاربرد روشهای شناسایی تصویر هوش مصنوعی اکنون به ما امکان می‌دهد تا جنبههایی از محتوی اطلاعات را شناسایی کنیم. وقتی ما یک خاطرة خفیف ترس را به مغز القاء کردیم، توانستیم با استفاده از الگوریتمهای هوش مصنوعی روشی سریع و دقیق را برای خوانش آنها توسعه دهیم. چالش بعدی پیدا کردن راهی برای کاهش یا زدودن خاطرة ترس بود بیآنکه قابل فراخوانی آگاهانه باشد."
ترس شاخص
وقتی محققان توانستند الگوهای نورولوژیک را برای نمایانگرهای ترس شناسایی کنند، سعی کردند تا با پاداش دادن به سوژههای خود خاطرة بد را برجسته کنند.
دکتر سیمور می‌گوید: "ما فهمیدیم که حتی وقتی داوطلبان مطالعه در حال استراحت هستند، ما میتوانیم لحظات گذرایی را ببینیم که الگوی نوسان فعالیت مغز بخشی از ویژگیهای خاطرة ترس خاص را در خود دارد اگرچه حتی داوطلبان فاقد خودآگاهی در مورد آن باشند."
او ادامه می‌دهد: "از آنجا که ما میتوانستیم این الگوهای مغز را به سرعت رمزگشایی کنیم، تصمیم گرفتیم هر بار که سوژه این ویژگیهای خاطره را برمیکشد پاداشی – مقدار کمی پول - به وی بدهیم."
تیم تحقیق این اقدام را به مدت 3 روز تکرار کرد. محققان به نمونهها گفتند که این پاداش به فعالیت مغز آنها بستگی دارد اما در مورد چگونگی موضوع توضیح ندادند.
با اتصال مکرر الگوهای فعالیت مغزی مرتبط به شوک الکتریکی با پاداش، محققان این هدف را دنبال میکردند که مغز را در راستای کاهش خاطرة ترس بازسامان‌دهی کنند.
در مرحلة بعد تیم تحقیق به این آزمایش پرداخت که وقتی نمونهها دوباره با چیدمان تصاویری مواجه می‌شوند که پیشتر با شوکهای الکتریکی و ترس همراه بوده‌اند چه اتفاقی می‌افتد.
دکتر کوزومی نتایج مثبت آزمایش را توضیح می‌دهد:
در عمل، ویژگیهای حافظه که پیشتر به سمت پیش‌بینی شوک دردناک تنظیم میشدند، اکنون برای پیش‌بینی چیزی مثبت به جای اثر قبلی برنامهریزی مجدد میشدند. شایان ذکر است که ما دیگر شاهد پاسخ متعارف تورم پوست نبودیم. فعالیت بیشتری در امیگدلا یا ناحیة ترس در مغز ندیدیم. این بدان معنی است که ما توانستهایم در طول فرآیند خاطرة ترس را در داوطلبان حتی در تجربة آگاهانه خاطرة ترس کاهش دهیم."
اگرچه تعداد نمونه در این مطالعه محدود بوده است، محققان امیدوارند که در راستای یک کوشش هماهنگ علمی، متخصصان علوم اعصاب به تدریج پایگاه دادهای برای نمایانگرهای ترس در مغز ایجاد کنند، که در نهایت آنها را قادر خواهد کرد تا درمان‌های متناسبی برای فوبیاها طراحی کنند.
دکتر سیمور می‌گوید: "برای ارائة این درمان به بیماران، ما نیاز داریم تا کتابخانهای از کدهای اطلاعاتی مغز برای چیزهای مختلفی که ممکن است مردم دچار ترس‌های پاتولوژیک دچارش باشند تهیه کنیم."
"سپس, در اصول، بیماران جلسات منظمی برای رمزگشایی بازخورد عصبی خواهند داشت تا به تدریج پاسخ ترس این خاطرات محرک از ذهن آنها زدوده شود."
چنین درمان مبتنی سازماندهی مجدد، اگر مؤثر باشد، بر درمان‌های دارویی و درمان‌های مبتنی بر تماس با موضوع ترس ارجحیت دارد.
از آنجا که درمان رمزگشایی بازخورد عصبی تجربة آگاهانه از ترس را بایپس می کند، این به بیماران امکان می‌دهد تا به طور کامل از استرس مرتبط به تماسدرمانی اجتناب کنند. به علاوه، درمان جدید از عوارض جانبی دارودرمانی نیز پیشگیری می‌کند./
نظرات (0)