ارولوژی / نفرولوژی

از آنجا که اسپرماتوسل به طور معمول باعث بروز علایمی نمی‎شود مردان ممکن است صرفاً در هنگام معاینۀ شخصی بیضه‌ها متوجه آن شوند، یا این احتمال نیز وجود دارد که پزشک در طول یک معاینۀ روتین آن را تشخیص دهد.

اسپرماتوسل یک کیسک* (کیست) غیر نرمال است که در اپیدیدیمیت ایجاد می‎شود، لولۀ کوچک و پیچش‎داری که در قسمت فوقانی بیضه قرار دارد و وظیفه گردآوری و حمل اسپرم بر عهدۀ آن است.  اسپرماتوسل که غیر سرطانی و عموماً فاقد درد است معمولاً با مایعی شیری رنگ یا شفاف پر می‎شود که می‎تواند حامل اسپرم باشد. علت دقیق بروز اسپرماتوسل مشخص نیست، اما ممکن است بر اثر وجود انسدادی در یکی از لوله‎های انتقال دهندۀ اسپرم ایجاد گردد. اسپرماتوسل‎ها که برخی از اوقات کیست‌های اسپرماتیک نیز نامیده می‎شوند، اختلالی شایعند. اسپرماتوسل‎ها به طور معمول باعث کاهش قدرت باروری نمی‎شوند و نیازی به درمان ندارند. اگر یک اسپرماتوسل آنقدر بزرگ شود که ایجاد ناراحتی کند، آنگاه دکتر ممکن است گزینۀ جراحی را مطرح نماید.

سیستیت بینابینی در بزرگسالان بیش از کودکان شایع است. زنان دو بار بیش از مردان دچار سیستیت بینابینی می‌شوند.

مردم معمولاً چند بار در روز نیاز به ادرار کردن احساس می‎کنند. فشار مثانه باعث ایجاد این نیاز می‎شود، و این فشار پس از ادرار کردن از بین می‎رود. در هر حال، برخی از مردم مداوماً دچار نیاز مزبور هستند و این ممکن است به صورت نوعی درد احساس شود. این وضعیت نرمال نیست و احتمالاً نتیجۀ سیستیت بینابینی است. اختلال مورد بحث در برخی مواقع به سادگی سندرم درد مثانه نامیده می‎شود. این مقاله به سیستیت بینابینی و علایم همراه فشار روی مثانه خواهد پرداخت. در عین حال در مورد گزینه‎های درمانی و پیشگیری نیز بحث خواهد شد. به طور معمول وقتی مثانه پُر می‎شود، پیام‎هایی در مورد نیاز به تخلیۀ مثانه به مغز ارسال می‌گردد. مغز این ارتباط‌گیری را به عنوان نیاز به ادرار کردن تفسیر می‎کند. محققان ظن به آن دارند که در مردم دچار فشار مداوم مثانه، پیام‎های مربوط به ادرار کردن بیش از میزان مورد نیاز به مغز ارسال می‎شود.

تشخیص درست پولیپ مثانه حیاتی است زیرا در صورت عدم درمان پولیپ‌های سرطانی می‎توانند به سرعت گسترش یابند.

پولیپ‎های مثانه توده‎های کوچک و اغلب گل‎کلمی شکلی هستند که از جدار داخلی مثانه ادراری که در آنجا ادرار ذخیره می‎شود، بیرون می‎زنند. به طور معمول، پولیپ‎ها گروهی از سلول‎های غیر نرمال هستند که در امتداد غشاهای مخاطی بدن ظاهر می‎شوند، اگرچه امکان ایجاد آنها در تقریباً هر جای دیگر بدن نیز وجود دارد. پولیپ‎ها می‎توانند درون دستگاه‎های مختلف بدن شکل بگیرند و بی‌ضرر بوده یا به شکل بالقوه سرطانزا باشند. پولیپ‎های درون مثانه ممکن است سبب ایجاد علایمی نشوند و مردم می‎توانند برای کمک به پیشگیری از بروز آنها و اجتناب از ریسک فاکتورهای مرتبط قدم‎هایی را بردارند. به هر حال برای اجتناب از عوارض بالقوه جدی در هر مورد، نیاز به تشخیص و درمان مشخص وجود دارد.

درمان کف‎آلود بودن ادرار به علت زیربنایی بروز مشکل بستگی دارد

ادرار کف‎آلود یا کف‌دار شدن ادرار به طور معمول نتیجۀ سرعت زیاد جریان ادرار است. در هر حال، طیفی از اختلالات پزشکی نیز ممکن است این تأثیر را در پی داشته باشند. اگر فردی متوجه شود که ادرار وی مداوماً کف‎آلود است یا اگر ادرار کف‎آلود با علایم دیگری همراه شود، وی باید به پزشک مراجعه کند. اگر کسی مقدار زیادی ادرار را در یک وهله دفع کند، یا اگر به تعجیل و با فشار زیاد ادرار کند، ادرار ممکن است کف‎آلود شود. سرعت ادرار کردن می‎تواند باعث ایجاد حباب‎های موقتی در ادرار شود. وجود احتمالی ذرات صابون در کاسه توالت نیز ممکن است سبب کف‎آلود به نظر رسیدن ادرار شود.

هر فردی که به وجود توده‌ای درون بیضه‎های خود پی می‎برد باید به پزشک مراجعه کند. بررسی و معاینه منظم بیضه‎ها می‎تواند به مشخص شدن نشانه‎های زودرس سرطان بیضه منجر گردد

بیشتر توده‎های بیضه بی‌ضررند اما بعضی از آنها می‎توانند نشانه‎ای از یک اختلال جدی پزشکی باشند. معاینۀ شخصی منظم بیضه می‎تواند نشانه‎های اولیۀ سرطان بیضه را مشخص سازد. اکثریت توده‎های شکل گرفته شده در بیضه باعث ایجاد سرطان نمی‎شوند. توده‎های بیضه عموماً در نتیجۀ جمع شدن مایعات، عفونت یا ورم پوست یا وریدها ایجاد می‎گردند. در هر حال، تشخیص علت بروز توده بیضه در محیط خانه ممکن نیست. افراد در این مورد همیشه باید به توصیه‎های پزشکی متکی باشند. بروز توده و ورم درون بیضه‎ها یا روی پوست اطراف آنها می‎تواند طیفی از علل شامل موارد زیر داشته باشد.

پیوریا (پیوری) باعث ایجاد حالت کف‎آلود و چرکین در ادرار می‎شود که ممکن است با دیگر علایم همراه نباشد. تغییر رنگ یا بافت ادرار در پیوریا به علت افزایش تعداد سلول‎های سفید خون است

پیوریا (پیوری) یک نوع اختلال ادراری است که با افزایش تعداد سلول‎های سفید خون در ادرار مشخص می‎شود. پزشکان میزان بالا را در این مورد به عنوان وجود حداقل 10 سلول سفید خون در هر میلی‎متر مکعب ادرار سنتریفیوژ شده تعریف می‎کنند. پیوریا می‎تواند باعث کف‎آلود به نظر رسیدن ادرار شود یا نمایی ظاهری در آن ایجاد کند که انگار ادرار حاوی چرک است. پیوریا اغلب در مواقع بروز عفونت‎های دستگاه ادراری (UTIs) خود را نشان می‎دهد. در موارد نادر، پیوریا می‎تواند نشانه‎ای از عفونت ادراری بغرنج یا سپسیس باشد. پیوریای استریل نوعی از پایوریا است که در آن باکتری دیده نمی‎شود. در این موارد، این وضعیت ممکن است به یک باکتری کشف نشده، یک ویروس یا نوعی دیگر از اجرام یا برخی دیگر از اختلالات زیربنایی پزشکی مرتبط باشد.