بیماری‏‌های واگیردار جنسی یا عفونت‎های قابل انتقال از راه آمیزش جنسی - انواع و علایم

• کریستین نوردکویست، دکتر جانت بریتو
• ترجمه هامیک رادیان

بیماری‎های واگیردار جنسی که به‌ نام بیماری‎های مقاربتی یا بیمـاری‎های آمیزشی (VD) نیز شناخته می‎شوند آن دسته از بیماری‎ها هستند که از طریق ارتباط جنسی از یک فرد به دیگری انتقال می‎یابند - عفونت می‎تواند از طریق مقاربت جنسی واژینال، سکس دهانی و سکس مقعدی انتقال یابد.
برخی بیماری‎های مقاربتی می‎توانند بر اثر استفاده از سرنگ‎های غیر استریل، از طریق مادر به بچه در طول زایمان، یا شیردهی، و انتقال یا تزریق خون، از فردی به فرد دیگر سرایت کنند.
بیماری‎های مقاربتی از هزاران سال پیش وجود داشته‎اند. ناحیۀ تناسلی معمولاً محیطی گرم و مرطوب دارد که برای رشد مخمرها، ویروس‎ها و باکتری‎ها محیطی ایده‎آل محسوب می‎شود.
میکروارگانیسم‌هایی (ریزاندام‎واره‎ها) که در پوست یا غشاهای مخاطی ناحیۀ تناسلی مردان یا زنان وجود دارند می‏‌توانند منتقل شوند، و به همین شکل ارگانیسم‎های منی، ترشحات واژن یا خون در طول مقاربت جنسی این امکان را دارند.

[مطالب این مقاله:]
• کلامیدیا
• بدل شانکر
• شپش زهاری (خرچنگ)
• هرپس (تبخال) تناسلی
• زگیل‎های تناسلی
• هپاتیت B
• ویروس کمبود ایمنی انسانی و سندرم کمبود ایمنی اکتسابی (HIV و AIDS)
• پاپیلوماویروس انسانی (HIV)
• تریکومونیازیس (عفونت انگلی)
• مولوسکوم کونتاجیوسوم
• بیماری التهابی لگن (PID)
• سیفلیس، سوزاک
• تریکومونیازیس (تریک)

بیماری‎های مقاربتی در خلال سکس محافظت نشده - بدون استفاده از گزینه‎های سکس ایمن مثل کاندوم، انواع حایل، ضد عفونی اسباب‌بازی‎های جنسی - به شکل راحت‎تری انتقال پیدا می‎کنند.
برخی عفونت‌ها ممکن است به واسطۀ تماس جنسی منتقل شوند اما به عنوان بیماری‎های مقاربتی طبقه‌بندی نمی‎شوند. برای مثال مننژیت ممکن است از طریق تماس جنسی منتقل شود اما معمولاً مردم بر اثر علل دیگری آلوده می‎شوند و بنابراین مننژیت در گروه بیماری‌های مقاربتی قرار نمی‎گیرد.
WHO تخمین می‎زند که در سطح جهان بیش از یک میلیون نفر در هر روز دچار بیماری‎های مقاربتی می‎شوند. مردم در سنین 15 تا 24 سال نیمی از موارد این ابتلا را به خود اختصاص می‎دهند، و از هر 4 دختر نوجوان فعال از نظر جنسی یک نفر دچار یکی از انواع این بیماری‌ها است. در مقایسه با مردم در سنین بالاتر، افراد دارای سنین 15 تا 24 سال در ریسک بالاتری برای ابتلا به بیماری‎های مقاربتی قرار دارند.
به هر حال میزان ابتلا افراد سالمند به بیماری‎های مقاربتی در حال افزایش است.

شایع‎ترین بیماری‎های مقاربتی
در اینجا مروری بر شایع‎ترین عفونت‎های قابل انتقال از راه آمیزش انجام خواهد شد.

کلامیدیا
کلامیدیا که به نام عفونت کلامیدیا نیز شناخته می‎شود، یک بیماری مقاربتی است که توسط کلامیدیا تراکوماتیس (سی. تراکوماتیس)، باکتریومی که انحصاراً انسان را آلوده می‎کند، منتقل می‎شود. کـلامیدیا شایع‎ترین علت بروز عفونت در ناحیۀ تناسلی و بیماری‎های چشم در سراسر جهان محسوب می‎شود - کلامیدیا در عین حال در میان بیماری‎های مقاربتی باکتریایی بیماری پیشتاز است.
بر مبنای اعلام CDC، در سال 2015، تقریباً 3 درصد دختران در سنین 15 تا 19 سال دچار کلامیدیا بودند.
زنان مبتلا به کلامیدیا به طور معمول فاقد علایم یا نشانه هستند. اگر علایم یا نشانه‌هایی در زنان وجود داشته باشد غیر اختصاصی بوده و شامل موارد زیر است:
• سیستیت
• تغییر در ترشحات واژن
• درد خفیف در ناحیۀ زیر شکم
در صورت عدم درمان کلامیدیا می‎تواند به بروز علایم و نشانه‎های زیر منجر گردد:
• درد لگن
• دردناک شدن مقاربت جنسی که به صورت متناوب یا دایمی ظاهر خواهد شد.
• بروز خونریزی در فاصلۀ میان پریودها

بدل شانکر
بدل شانکر به نام شانکر نرم و اولکوس مول شناخته می‎شود. این یک عفونت باکتریایی است که بر اثر استافیلوکوکوس هموفیلوس دوکرئی گرم منفی سخت‌جان ایجاد می‎شود و با زخم‎های دردناک در ناحیۀ تناسلی مشخص می‎گردد. این عفونت صرفاً از طریق مقاربت جنسی انتقال می‎یابد.
میزان عفونت مزبور در کشورهای ثروتمند بسیار پایین است. این عفونت بیشتر در کشورهای در حال توسعه به ویژه در میان فواحش و برخی گروه‎های دارای وضعیت اقتصادی اجتماعی پایین شیوع دارد. علت این موضوع عدم دسترسی کافی این گروه‎ها به مراقبت‎های پزشکی، داغ ننگ ناشی از جستجو برای طلب کمک در مورد بیماری‌های آمیزشی، فقدان آگاهی جنسی و برخی عوامل دیگر است.
در سال 2015، فقط 11 مورد بدل شانکر در ایالات متحد آمریکا گزارش شد. بدل شانکر خطر ابتلا به HIV را افزایش می‎دهد و HIV باعث افزایش ریسک ابتلا به بدل شانکر می‎شود.
در فاصلۀ 1 تا 2 هفته پس از ایجاد عفونت، بیمار دچار توده‎ای می‎شود که در طول 1 روز به اولسر منجر می‎گردد. این اولسر یا زخم می‎تواند دارای پهنایی از 4.6 سانتی‎متر تا 5.2 سانتی‎متر باشد. این زخم بسیار دردناک است و ممکن است دارای شکل مشخص، حاشیه‎های تحلیل رفته و یک مادۀ زرد و خاکستری در پایۀ خود باشد. در صورت خراشیدن این پایه، زخم دچار خونریزی می‎شود. در برخی موارد گره‌های لنفی متورم شده و دردناک می‎شوند (لنفادنوپاتی).
زنان اغلب اوقات دچار چهار مورد از این زخم می‎شوند، در حالی که مردان فقط به یک مورد از آن مبتلا می‎گردند. در مردان گرایشی به علایم کمتر و نیز دارای شدت کمتر به چشم می‎خورد. زخم‎ها به طور معمول در شیار پشت آلت تناسلی مردان (کورونال سولکوس) در مردان ختنه نشده و در زنان در ناحیۀ لابیا مینورا (چین‎های داخلی کوچک فرج یا مادگی) یا در فورچت (چین نازک پوست پشت مادگی) بروز می‎کنند.
بدل شانکر با استفاده از یک دوره هفت روزۀ مصرف اریترومایسین، یک دوز واحد ازیترومایسین یا یک دوز واحد سفتریاکسون درمان می‎شود.

خرچنگ‎ها (شپش زهاری)
پتیریازیس (شکل تظاهر شپش زهاری) بدواً از طریق تماس جنسی منتقل می‎شود. حیوانات خانگی هیچ نقشی در انتقال شپش انسانی ندارند. شپش به موی ناحیۀ شرمگاهی می‎چسبد و نیز ممکن است گاهی از اوقات در ناحیۀ زیر بغل، شکم، ریش، مژه‎ها و ابروها نیز یافت شود. این شپش‎ها از خون انسان تغذیه می‎کنند.
اصطلاح شایع "خرچنگ" از نمای ظاهری این شپش می‎آید که از نظر پاها و ظاهر بدن شبیه به خرچنگ است.

هرپس تناسلی (تبخال تناسلی)
بیماری‎های مقاربتی بر اثر ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) ایجاد می‎شود. این ویروس به‎پوست، گردن رحم، ناحیۀ تناسلی، و برخی از دیگر بخش‎های بدن آسیب می‎زند. دو نوع از ویروس وجود دارد:
• HSVp1، که به نام هرپس نوع 1 نیز شناخته می‎شود
• HSV-2، که به نام هرپس نوع 2 نیز شناخته می‎شود
هرپس یک اختلال مزمن یا درازمدت است. شمار قابل توجهی از مبتلایان هرگز دچار علایمی نمی‎شوند و ممکن است هیچ‎وقت متوجه ابتلا خود به این ویروس نشوند.
HSV از طریق تماس انسان با انسان به راحتی قابل انتقال است. در اغلب موارد انتقال نوع 2 HSV از طریق سکس واژینال، دهانی یا مقعدی صورت می‎گیرد. نوع 1 آن بیشتر مواقع از طریق استفادۀ مشترک از وسایل شخصی مثل حوله و ناخن‎گیر منتقل می‎شود. در اغلب موارد، ویروس پس از ورود به بدن حالت نهفته به خود می‎گیرد و به عبارت دیگر فاقد هر گونه علامت می‎شود.
نشانه‎ها و علایم مرتبط به هرپس تناسلی - اگر نشانه یا علامتی بروز نماید - شامل موارد زیر است:
• بروز تاول یا اولسر در ناحیۀ گردن رحم
• ترشحات واژینال
• درد در هنگام ادرار کردن
• تب
• احساس ناخوشی (مریضی) کلی
• زخم‎های تبخالی در اطراف دهان - برای نوع 1 HSV
همچنین احتمال بروز تاول‌های سرخ رنگ وجود دارد - این تاول‎ها ممکن است دردناک باشند، به ویژه هنگامی که می‎ترکند و زخم‎هایی بر روی قسمت بیرونی ناحیۀ تناسلی، مقعد، کشالۀ ران و کفل بر جای می‎گذارند.

هپاتیت B
این نوع بیماری‎های مقاربتی توسط ویروس هپاتیت B یا HBV ایجاد می‎شود. این عفونت از طریق تماس با منی آلوده، خون و برخی از دیگر مایعات بدن منتقل می‎شود. فرد ممکن است بر اثر داشتن سکس محافظت نشده، استفاده از سرنگ غیر استریل، جراحت تصادفی با اشیاء برنده، نوشیدن شیر پستان عفونی شده، یا گاز گرفته شدن توسط فرد دچار عفونت، به این بیماری مبتلا گردد.
کبد بیمار متورم می‎شود و وی ممکن است بر اثر ابتلا به عفونت دچار صدمات جدی کبدی شود که در نهایت به سرطان منجر خواهند شد. در برخی موارد، بیماری می‎تواند شکل مزمن به خود بگیرد. مراکز انتقال خون همیشه خون اهدایی را برای عاری بودن از ویروس هپاتیت B مورد بررسی قرار می‎دهند.

HIV و AIDS
HIV ویروسی است که سبب ایدز می‎شود. به زبان ساده HIV، ویروس و ایدز، بیماری است. وقتی کسی دچار ایدز می‎شود، سیستم ایمنی وی دگرگون می‎شود و او در برابر بیماری‌ها و عفونت‎ها آسیب‌پذیرتر می‎گردد. وقتی بیماری پیشرفت می‎کند، این آسیب‌پذیری تشدید می‎شود.
HIV در مایعات بدن فرد دچار این ویروس مثل منی، خون، شیر پستان، و مایعات واژن وجود دارد. HIV می‎تواند از طریق تماس خونی، که ممکن است در طول تماس جنسی (سکس واژینال، دهانی، مقعدی) بروز کند، انتقال خون، شیردهی از پستان، زایمان، و استفاده از سرنگ‎های آلوده، منتقل شود.

پاپیلوماویروس انسانی (HPV)
پاپیلوماویروس انسانی نامی برای گروهی از ویروس‎ها است که به پوست و همچنین غشاهای مخاطی مثل گلو، گردن رحم، مقعد و دهان آسیب می‎زند.
بیش از 100 نوع HPV وجود دارد که از این تعداد 40 نوع به ناحیۀ تناسلی آسیب می‎زنند. این انواع ویروس در عین حال می‌‏توانند به دهان و گلو نیز صدمه بزنند.
انواعی از ویروس که به ناحیۀ تناسلی صدمه می‎زنند زیر عنوان پاپیلوماویروس انسانی تناسلی شناخته می‎شوند.
عفونت HPV می‎تواند به موارد زیر منجر شود:
• رشد غیر نرمال و دگرگونی سلول‌های گردن رحم، که این موضوع باعث افزایش قابل ملاحظه‎ای در خطر توسعۀ سرطان گردن رحم می‎شود.
• زگیل‎های تناسلی، که شایع‌ترین نوع بیماری‎های مقاربتی در اکثر کشورهای توسعه یافته محسوب می‎شود.
اغلب افراد دچار این عفونت هیچ علایمی ندارند و از عفونت موجود در خود بی‎خبرند.
HPV بیشتر از طریق سکس واژینال و سکس مقعدی منتقل می‎شود. به هر جهت، سکس دهانی و تماس ناحیۀ تناسلی به ناحیۀ تناسلی (بدون دخول) نیز مسیرهایی برای انتقال این بیماری ایجاد می‎کند. مردم دچار عفونت حتی در صورت فقدان هر گونه علایم و نشانه کماکان می‎توانند دیگران را آلوده کنند.
زن بارداری که دچار HPV باشد می‎تواند ویروس را در فرآیند زایمان به فرزند خود انتقال دهد، اگرچه این نوع انتقال ویروس مورد نادری محسوب می‎شود.
بر مبنای اعلام CDC اغلب آمریکایی‌های دارای فعالیت شدید جنسی در طول عمر خویش دستکم به یک نوع ویروس HPV مبتلا می‎شوند.
بهترین راه پیشگیری از HPV انجام واکسیناسیون است.

تریکومونیازیس
تریکومونیازیس یک بیماری واگیردار جنسی است که می‎تواند هم مردان و هم زنان را آلوده کند. به هر جهت، احتمال بروز علایم در زنان بیشتر است. این عفونت بر اثر یک انگل پروتوزوان تک‌سلولی به نام تریکوموناس واژینالیس ایجاد می‎شود.
در مورد زنان شایع‎ترین محل بروز عفونت واژن است، در حالی که در مردان این نقطه مجرای ادرار محسوب می‎شود. انتقال بیماری از دو طریق، ورود آلت تناسلی مرد به واژن در طول مقاربت جنسی یا تماس فرج به فرج در زنان صورت می‎گیرد.
اگرچه زنان ممکن است از طریق شریک جنسی مرد یا زن خود آلوده شوند، مردان تقریباً همیشه از طریق شریک جنسی زن (و نه همخوابۀ مرد) دچار این بیماری می‎شوند.
نشانه‌ها و علایم تریکومونیازیس شامل موارد زیر است:
• بوی واژینال
• ترشحات واژینال
• درد یا احساس ناراحتی در طول مقاربت جنسی
• احساس درد در هنگام ادرار کردن
زنان دچار تریکومونیازیس بیشتر محتمل است که در صورت تماس با ویروس HIV به آن مبتلا شوند. زن دچار تریکومونیازیس و HIV در عین حال بیشتر محتمل است که ویروس HIV را به شریک یا شرکای جنسی خود منتقل نماید.

مولوسکوم کونتاجیوسوم
مولوسکوم کونتاجیوسوم یک عفونت مسری پوستی است که توسط یک ویروس ایجاد می‎شود. چهار نوع از آن وجود دارد: MCV-1 (شایع‎ترین نوع)، MCV-2 (شایع‌ترین نوع واگیردار جنسی)، MCV-3 و MCV-4 که کودکان را مبتلا می‎کند اما عفونت قابل انتقال آمیزشی تلقی نمی‎شود.
نشانه‌ها و علایــم شامل ناهمواری‌های گرد و تورفته روی پوست است. در صورت عدم درمان این ناهمواری‎ها به طور معمول از بین می‎روند، اما این روندی است که می‎تواند تا دو سال طول بکشد.

گال
گال یک اختلال مسری پوستی است که توسط هیره کوچکی به نام سارکوپتس اسکابئی ایجاد می‎شود. این هیره‎ها به درون پوست نقب می‎زنند و در آنجا تخم‎گذاری می‎کنند. بیمار دچار راش پوستی شده و خارش شدیدی را تجربه می‎کند. مردم دچار گال اغلب تا چند هفته پس از آغاز عفونت از بیماری خود آگاه نمی‎شوند، که این بدان معنی است که عفونت‎های گال می‎تواند به سرعت گسترش یابد.
برخی کارشناسان بر این باورند که گال بر اثر زندگی در فقر و فقدان بهداشت شخصی ایجاد می‎شود - به هر جهت، این نظریه هیچ پشتوانۀ علمی ندارد.
گال بیشتر از طریق تماس بدنی نزدیک مثل دست دادن با وقفۀ طولانی یا مقاربت جنسی منتقل می‎شود. در آغوش گرفتن فرد دچار گال یا دست دادن معمولی با وی نامحتمل است که به انتقال عفونت منجر شود.
هیره گال نمی‎تواند بپرد یا پرواز کند. به هر حال، این هیره می‎تواند در خارج از بدن به مدت 1 تا 2 روز زنده بماند - این بدان معنی است که استفادۀ از لباس یا حولۀ مشترک با فرد مبتلا ریسک ابتلا به این عفونت را افزایش می‎دهد. در هر حال تماس جسمانی طولانی مدت، همانند آنچه در طول مقاریبت جنسی رخ می‎دهد، شایع‎ترین منشأ انتقال عفونت مزبور محسوب می‎‎شود.
نشانه‌ها و علایم گال ممکن است تا چند هفته پس از عفونت اولیه متمایز نشود، و این علایم و نشانه‎ها عبارتند از:
• راش پوستی - نقاط قرمز کوچک، که به عنوان علایم نقب گال شناخته می‎شوند. این راش‌ها به صورت جای گزش حشرات کوچک به نظر می‎رسند. برخی از مردم ممکن است آنها را با اگزما اشتباه بگیرند.
• خارش شدید که در طول شب یا پس از دوش گرفتن تشدید می‎شود.
• نشانه‎های نقب هیره‎ها، که به طور معمول به صورت یک جدار کوچک شامل دستکم چهار نقطه روی ابروها، مچ دست، اطراف نوک پستان‎ها (در زنان)، نزدیک ناحیۀ تناسلی (مردان)، و بین انگشتان دست و پا بروز می‎کند.
• پس از خارش دادن راش، احتمال التهاب ناحیه وجود دارد و ممکن است که زخم‎های پوسته داده گسترش پیدا کنند.
• به شکل کمتر شایع احتمال بروز راش روی باسن، قوزک پا، زیر بغل، ناحیۀ تناسلی (در زنان)، کشالۀ ران، داخل آرنج، جمجمه، گردن، صورت، سر، شانه‎ها، کمر، انگشت شست پا، قسمت پایین پا و زانوها وجود دارد.

سیفلیس
سیفلیس نتیجۀ عفونی شدن با باکتریوم تریپونما پالیدوم است. سیفلیس از طریق تماس جنسی منتقل می‎شود. فرد آلوده شده دچار ضایعات سیفلیسی می‎شود. مادر آلوده می‎تواند این بیماری را در طول باردای به فرزند خود منتقل کند که این می‎تواند باعث مرده‎زایی یا نقایص جدی مادرزادی شود. فرد آلوده به سیفلیس در صورت مواجهه با HIV در معرض ریسک بالاتری برای ابتلا به آن قرار دارد.
یک دورۀ 9 تا 90 روزه (به طور متوسط 21 روزه) نهفتگی بیماری پس از ایجاد عفونت اولیه وجود دارد، و پس از این زمان نهفتگی، نشانه‌ها و علایم بیماری بروز می‎کند. هر مرحلۀ سیفلیس نشانه‎ها و علایم مشخصۀ خود را دارد. برخی از مردم دچار عفونت هیچ نشانه‎ای ندارند، و در مورد برخی دیگر از بیماران این نشانه‌ها ممکن است خفیف باشد. در برخی از موارد حتی در صورت برطرف شدن نشانه‌ها و علایم بیماری، باکتری کماکان سر جای خود هست و می‎تواند در آینده باعث بروز مشکلات جدی برای سلامت فرد شود.

سوزاک
سوزاک که یک عفونت باکتریایی قابل انتقال جنسی است معمولاً به غشاهای مخاطی حمله‌ور می‎شود.
در سطح ایالات متحد آمریکا پس از کلامیدیا، سوزاک بیشترین شیوع را در میان بیماری‎های مقاربتی دارد.
این باکتری که به شدت مسری است در حفرات گرم و مرطوب بدن به زندگی ادامه می‎دهد.
اکثریت زنان دچار سوزاک هیچ علامت یا نشانه‎ای ندارند. در صورت عدم درمان، امکان ابتلا زنان به بیماری التهابی لگن وجود دارد. مردان ممکن است به التهاب غدۀ پروستات، مجرای ادرار، یا اپیدیدیمیت مبتلا شوند.
سوزاک بر اثر باکتری نیسیریا گونوره‌آ ایجاد می‎شود. این باکتری می‎تواند در واژن، آلت تناسلی مردان، دهان، مقعد یا چشم به زندگی ادامه دهد. سوزاک از طریق طیف گسترده‎ای از تماس‎های جنسی قابل انتقال است.
به محض عفونی شدن فرد، خطر سرایت آن به دیگر نقاط بدن وجود دارد - برخی از افراد ممکن است ناخواسته چشم‌های خود را بمالند و در نتیجه باعث گسترش عفونت به چشم شوند. این موضوع باعث طولانی‎تر شدن دورۀ درمان می‎شود.
نشانه‎ها و علایم سوزاک ممکن است در فاصلۀ 2 تا 10 روز پس از بروز عفونت اولیه بروز یابند. در برخی موارد این بروز علایم تا 30 روز طول می‎کشد. علایم در برخی بیماران به قدری خفیف است که با علایم بیماری‎های دیگر مثل عفونت مخمری اشتباه گرفته می‎شود.
علایم و نشانه‎های سوزاک در مردان می‎تواند شامل موارد زیر باشد:
• احساس سوزش در طول ادرار کردن
• درد و یا ورم بیضه
• ترشح سبز، سفید یا زرد رنگ از آلت تناسلی
احتمال بروز علایم در زنان بسیار کمتر است، اما اگر این علایم بروز یابند شامل موارد زیر خواهند بود:
• لکه‎بینی پس از مقاربت جنسی
• ورم فرج (ولویت یا ولویتیس)
• خونریزی نامنظم (بین پریودها)
• چشم صورتی (ورم ملتحمه)
• درد در ناحیۀ لگن
• احساس درد یا سوزش در طول ادرار کردن
اگر راست روده ملتهب شود خارش مقعدی، دردناک شدن حرکات روده، و گاهی از اوقات ترشح از مقعد ایجاد می‎شود. وقتی انتقال بیماری از راه سکس دهانی باشد، احتمال بروز حس سوزش در گلو و تورم غدد مطرح است.

پیشگیری از بیماری‎های مقاربتی
"سکس سالم" داشته باشید - برای هر وهله مقاربت از یک کاندوم لاتکس نو استفاده کنید. از لوبریکانت‎های بر پایۀ روغن مثل ژل نفتی در هنگام استفاده از کاندوم لاتکس استفاده نکنید. اشکال غیر حایل پیشگیری مثل قرص‎های خوراکی یا دستگاه‎های داخل رحمی هیچ تأثیری در زمینۀ پیشگیری از بیماری‎های مقاربتی ندارند.
خودداری کنید - خودداری از ارتباط جنسی شاید مؤثرترین راه برای پیشگیری از انتقال بیماری‎های مقاربتی باشد.
به شریک جنسی غیر آلودۀ خویش وفادار باشید - در رابطۀ درازمدت با کسی که آلوده نیست قرار گیرید و نسبت به وی وفادار باشید.
واکسیناسیون - برخی واکسن‎ها وجود دارند که می‎توانند فرد را در برابر توسعۀ چند نوع سرطان ناشی از بیماری‎های مقاربتی محافظت کنند. از این واکسن‎ها استفاده کنید.
عفونت‎ها را بررسی کنید - پیش از مقاربت جنسی با یک شریک جنسی تازه، خودتان و شریک جنسی خویش را برای بیماری‎های مقاربتی مورد بررسی قرار دهید.
در نوشیدن مشروب الکلی متعادل باشید - مردمی که به پرنوشی الکل می‎پردازند محتمل‎تر است که دارای رفتارهای بی‎پروای جنسی باشند. از مصرف تفریحی مواد مخدر خودداری کنید که آنها نیز می‎توانند بر قوۀ بصیرت و داوری فرد تأثیر منفی بگذارند.
توضیح دهید که خواهان سکس سالم هستید - پیش از آغاز مقاربت جنسی با یک شریک جنسی جدید، این موضوع را روشن کنید که خواهان برقراری سکس ایمن هستید.
آموزش - والدین، مدارس، و جامعه در کل نیاز دارند که به کودکان در مورد سکس ایمن آموزش دهند و چگونگی پیشگیری از بیماری‎های مقاربتی را بیاموزند. آموزش در این زمینه در عین حال باید مرتبط به LGBTQ (همجنسگرایان مؤنث، همجنسگرایان مذکر، دوجنس‎گراها، مردگراها) باشد./

Source:
MedicalNewsToday
Sexually transmitted diseases (STDs): Types and symptoms
Last updated Fri 18 August 2017
By Christian Nordqvist
Reviewed by Janet Brito, PHD, PSY, LCSW, CST