خواب / اختلالات خواب / بیماری بی‌خوابی

در موارد نادر هیپنوجلی می‌تواند یک علامت اختلالی نورولوژیک باشد

خندیدن در خواب یا هیپنوجلی نسبتاً شایع است و به طور معمول دلیلی برای نگرانی در مورد آن وجود ندارد. در اغلب موارد، محققان معتقدند که علت آن خندیدن بر اثر یک رویا در طول خواب با حرکات سریع چشم (REM) است که به طور کامل بی‌ضرر است. در برخی موارد خندیدن در خواب با اختلالات خواب مرتبط شده است. در موارد نادر هیپنوجلی می‌تواند یک علامت اختلالی نورولوژیک باشد. اگرچه زیگموند فروید و دیگر روانکاوان پیشتاز خندیدن در خواب را تبارز ناخودآگاه غرایز اولیه و ترس تلقی می‌کردند، کارشناسان این نظریه را رد کرده و کاملاً فاقد اعتبار می‌دانند.

سرگیجه به شکل منظم در هنگام برخاستن از خواب ممکن است علامتی از وجود یک اختلال زیربنایی باشد

هر از گاه بیدار شدن از خواب به همراه سرگیجه علتی برای نگرانی ندارد. علل ممکن برای ابتلاء به سرگیجه منظم صبحگاهی می‌تواند شامل دهیدراسیون، عفونت گوش، پایین بودن فشار خون (هیپوتانسیون)، و عوارض جانبی برخی داروها باشد. بسیاری از مردم هر از گاه دچار سرگیجه می‌شوند. بر مبنای اعلام "انستیتو ملی ناشنوایی و دیگر اختلالات ارتباطی" تقریباً 15 درصد افراد بزرگسال در ایالات متحد آمریکا در سال 2008 دچار یک مشکل حفظ تعادل با سرگیجه بودند. سرگیجه اغلب کوتاه مدت است و همیشه دارای یک علت آشکار نیست. به هر جهت، سرگیجه به شکل منظم در هنگام برخاستن از خواب ممکن است علامتی از وجود یک اختلال زیربنایی باشد.

اگرچه نیازهای مربوط به مقدار خواب به مرور زمان و از فردی به فرد دیگر متغیر است، کارشناسان به طور معمول توصیه می‌کنند که افراد بزرگسال هر شب بین 7 تا 9 ساعت خواب را در برنامه زندگی خود در نظر بگیرند.

در مورد مردم دچار هیپرسومنیا، پرخوابی در واقع یک اختلال پزشکی است. هیپرسومنیا باعث می‎شود تا مردم در طول روز از خواب‎آلودگی شدید رنج ببرند، که این شرایط ارتباطی به قیلوله در طول روز ندارد. این اختلال در عین حال باعث می‎شود تا مبتلایان به شکلی غیر معمول زمان درازی را در طول شب در خواب بگذرانند. بسیاری از مردم مبتلاء به هیپرسومنیا در نتیجه نیاز تقریباً مداوم به خواب دچار علایم اضطراب، کمبود انرژی، و مشکلات حافظه می‎شوند. آپنه انسدادی خواب، اختلالی که باعث می‌شود تنفس برای لحظاتی در کوران خواب متوقف شود، نیز می‎تواند به افزایش نیاز به خواب منجر گردد. این وضعیت به این دلیل بروز می‎کند که آپنه انسدادی خواب باعث مختل شدن چرخه نرمال خواب می‎شود.

برای مواجهه با اثرات جانبی محرومیت از خواب مردم باید بی‌خوابی به مدت 24 ساعت را تجربه کنند

داشتن خواب کافی هم برای سلامت جسمانی و هم برای سلامت روانی حیاتی است. بی‌خوابی می‌تواند به عوارض کوتاه مدت و نیز درازمدت برای سلامت منجر شود. CDC توصیه می‌کند که افراد بزرگسال در سنین 18 تا 60 دستکم 7 ساعت خواب شبانه داشته باشند. به هر جهت، تقریباً 35 درصد بزرگسالان در ایالات متحد آمریکا از خواب کافی برخوردار نیستند. افراد بزرگسال برای همخوانی با توصیه‌های CDC نباید بیش از 17 ساعت متمادی بی‌خواب بمانند. برای مواجهه با اثرات جانبی محرومیت از خواب مردم باید بی‌خوابی به مدت 24 ساعت را تجربه کنند. در این مقاله اثرات بی‌خوابی و محرومیت از خواب به مدت بیش از 72 ساعت بررسی می‌شود.

خواب‌آلودگی ممکن است به عنوان پیامدی از وضعیت روانی، عاطفی یا فیزیولوژیک فرد بروز کند

احساس نیاز غیر نرمال به خواب یا احساس خستگی در طول روز عموماً خواب‌آلودگی نامیده می‎شود. خواب‌آلودگی می‎تواند به بروز علایم دیگری مثل فراموشی یا به خواب رفتن در شرایط نامناسب منجر شود. طیفی از مسائل می‎توانند به خواب‌آلودگی منجر شوند. این مسائل ممکن است از وضعیت‌های روانی و گزینه‎های سبک زندگی گرفته تا اختلالات پزشکی جدی را شامل شوند. خواب‌آلودگی ممکن است به عنوان پیامدی از وضعیت روانی، عاطفی یا فیزیولوژیک فرد بروز کند. افسردگی قادر است تا به میزان زیادی خواب‌آلودگی را افزایش دهد و همین نقش را استرس یا اضطراب بازی می‌کنند. ملالت یکی دیگر از دلایل خواب‌آلودگی است. اگر کسی دچار هر یک از این شرایط روانی باشد در عین حال ممکن است به خستگی مفرط و حالت بی‎اعتنایی دچار شود.

اگرچه کابوس‌ها و خوف‌های شبانه هر دو باعث از خواب پریدن توأم با ترس می‎شوند، این دو یکسان نیستند.

کابوس در بزرگسالان اغلب موارد پدیده‎ای خود به خودی است. اما در عین حال امکان بروز آنها بر اثر طیفی از عوامل و اختلالات زیربنایی مختلف وجود دارد. برخی از مردم بر اثر خوردن یک میان وعده غذایی در اوقات دیروقت شب دچار کابوس می‎شوند، چرا که این وعده غذایی دیرهنگام میزان متابولیسم را افزایش داده و به مغز پیام می‎دهد که زمان بیشتری فعال باقی بماند. برخی از داروها نیز عامل تقویت کننده بروز تعدد موارد کابوس شناخته می‌شوند. داروهای دارای تأثیر بر مواد شیمیایی مغز مثل داروهای ضد افسردگی و داروهای مخدر اغلب با بروز کابوس مرتبطند. داروهای غیر روان‌پزشکی شامل برخی داروهای فشار خون نیز می‎توانند باعث ایجاد کابوس در بزرگسالان شوند.