اختلال گیمینگ یا بیماری بازی - نشانه‎ها، اعتیاد، تشخیص، و درمان

• دکتر تیموتی جی. لگ، جین لئونارد
• ترجمه نادر اکبری سراوانی

در سال 2018 سازمان بهداشت جهانی (WHO) اختلال گیمینگ را در "طبقه‎بندی بین‎‏المللی بیماری‎ها" (ICD-11) قرار داد. ICD-11 فهرستی از بیماری‎ها و اختلالات پزشکی است که متخصصان مراقبت‎های پزشکی برای تشخیص و برنامه‎های درمانی مورد استفاده قرار می‎دهند.
بر مبنای ICD-11، مردم مبتلاء به اختلال گیمینگ در مورد مقدار زمان صرف شده برای بازی‎های دیجیتال و ویدیویی دچار مشکل هستند. این گروه از مردم در عین حال پرداختن به این بازی‎ها را در در مقایسه با دیگر فعالیت‎ها در اولویت قرار می‎دهند و بر اثر رفتارهای مربوط به بازی کردن دچار تأثرات منفی می‎شوند.
WHO تصمیم به این طبقه‎بندی را پس از مرور تحقیقات و مشورت با کارشناسان اتخاذ کرد. WHO مدعی است که این طبقه‎بندی به افزایش تمرکز بر اختلال گیمینگ و پیشگیری و درمان آن منجر خواهد شد.
اختلال گیمینگ مشابهت‌هایی با اختلال بازی‎های اینترنتی (IGD) دارد، که اختلالی است که "انجمن آمریکایی بیماری‎های کودکان" (APA) در "راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی" (DSM-5) خود به عنوان موردی مستلزم مطالعات بیشتر قرار داده است. APA در حال حاضر IGS را به عنوان یک اختلال متمایز لحاظ نمی‎کند.

[مطالب این مقاله:]
• نشانه‎ها و علایم اختلال گیمینگ
• اختلال گیمینگ و اعتیاد
• تشخیص اختلال گیمینگ
• درمان اختلال گیمینگ
• برای گیمرها چه معنایی دارد؟
• حمایت و انتقاد
• پیام همراه

نشانه‎ها و علایم اختلال گیمینگ
بر مبنای تعریف WHO، فرد دچار اختلال گیمینگ مشخصات زیر را دستکم به مدت 12 ماه از خود بروز می‎دهد:
• فقدان کنترل بر عادات بازی کردن خود
• مقدم شمردن بازی کردن بر دیگر علایق و فعالیت‎ها
• ادامه دادن به بازی علی‎رغم عواقب منفی آن
برای رسیدن به تشخیص ابتلاء به اختلال گیمینگ این رفتارها باید به حدی شدید باشند که بر موارد زیر در مورد شخص تأثیر منفی بگذارند:
• زندگی خانوادگی
• زندگی اجتماعی
• زندگی شخصی
• تحصیل
• کار
بر مبنای برخی تحقیقات اعتیاد به بازی کردن ممکن است در کنار دیگر اختلالات خلقی فهرست شده در زیر ظاهر شود:
• اختلالات اضطراب
• افسردگی
• استرس
مردمی که در زمان‎های طولانی بر اثر پرداختن به بازی دچار عدم تحرک جسمانی می‎شوند در عین حال در ریسک بالاتری برای چاقی، مشکلات خواب، و دیگر مشکلات سلامت قرار دارند.

اختلال گیمینگ و اعتیاد
WHO اختلال گیمینگ را به عنوان اختلالی ناشی از رفتار اعتیادی در ICD-11 فهرست کرده است.
اعتیاد به بازی کردن از طرق مختلف شبیه به دیگر انواع اعتیاد است. مردم دچار این اختلال اغلب زمان‌های طولانی را به بازی کردن می‎گذرانند؛ پیوستگی عاطفی عمیقی به این عادت از خود نشان می‎دهند، و در نتیجه ممکن است ارتباطات اجتماعی کمتری داشته باشند.
همانند دیگر انواع اعتیاد، اختلال گیمینگ می‎تواند تأثیری منفی بر زندگی خانوادگی، ارتباطات، و کار یا تحصیل داشته باشد. این وضعیت ممکن است به آزردگی نسبت به افراد منتقد بازی کردن منجر شده یا به بروز حس گناه بینجامد.

تشخیص اختلال گیمینگ
اگرچه طبقه‎بندی WHO رفتارهای منجر به تشخیص اختلال گیمینگ را تعریف می‎کند، هنوز این موضوع روشن نیست که متخصصان مراقبت‎های پزشکی چگونه باید این رفتارها را مورد ارزیابی قرار دهند.
کارشناسان احتمالاً برای تعیین اینکه فرد دچار اختلال گیمینگ است یا خیر، نیاز به استفاده از تست‌های تشخیصی مثل انواع پرسشنامه و مصاحبه‎های ساختاری دارند. آنها ممکن است چیزی مشابه با مقیاس اختلال بازی‎های اینترنتی (IGDS) را به کار ببرند که یک مقیاس استاندارد برای اعتیاد به بازی‎های ویدیویی و اینترنتی است.

درمان اختلال گیمینگ
اختلال گیمینگ یک طبقه‎بندی تازه است بنابراین تا رسیدن به پلن درمانی روشنی برای آن به گذشت زمان نیاز است. در هر حال، این احتمال وجود دارد که درمان‎های مورد استفاده برای دیگر رفتارهای اعتیادی مثل اعتیاد به قمار برای این مورد نیز دارای کاربرد باشند.
درمان برای قمار کردن ناگزیر می‎تواند شامل درمان، دارو و حضور در گروه‎های حمایت از خود باشد.
بر مبنای یک مطالعه مربوط به سال 2017 در مورد درمان IGD، ممکن است استفاده از ترکیبی از درمان‏‌های مختلف در این مورد مفید باشد. در مطالعه مورد اشاره محققان از درمان‎های زیر استفاده کردند:
• روان‎آموزی. این درمان شامل آموزش فرد در مورد رفتارهای گیمینگ و دیگر اثرات سلامت روانی است.
• درمان بر مبنای معمول. این احتمال وجود دارد که درمان‎های مربوط به اعتیاد را برای اختلال گیمینگ متناسب‎سازی کرد. این درمان به کمک به فرد برای کنترل ولع خود در مورد موضوع اعتیاد، مقابله با افکار تحریک کننده، و آموزش تکنیک‎های حل مسأله و مهارت‎های مقابله تمرکز می‎کند.
• درون‎فردی. این درمان به مردم کمک می‎کند تا در هویت خود کند و کاو کنند، عزت نفس خاص خود را ایجاد نمایند، و هشیاری عاطفی خویش را تقویت کنند.
• بین ‎فردی. در طول این درمان فرد می‎‎آموزد تا چگونه با دیگران از طریق کار بر روی مهارت‏های ارتباطی و قاطعیت متکی بر اعتماد به نفس فعل و انفعال ایجاد نماید.
• مداخلات خانوادگی. اگر اختلال گیمینگ به شکل منفی بر ارتباط با دیگران تأثیر گذاشته باشد، این احتمال هست که به مشارکت اعضاء خانواده در برخی موارد درمان نیاز باشد.
• ایجاد سبک زندگی نو. برای پیشگیری از بازی کردن بیش از حد، مردم باید در مورد مـــهارت‏‎ها و توانایی‎های خود کند و کاو کنند، اهداف تازه‏ای برای خویش تعریف نمایند، و فعالیت‎هایی غیر از بازی کردن را که باعث ایجاد لذت در آنها می‎شود، بیابند.
آنچه گفته شد فقط یک مدل درمانی پیشنهادی است. این احتمال وجود دارد که دیگر پژوهشگران درمان‎های جایگزینی را برای اختلال گیمینگ پیشنهاد دهند.
هر اختلال همزمان مثل اضطراب و افسردگی نیز ممکن است نیاز به درمان داشته باشد.

این برای گیمرها چه معنایی دارد؟
هیچ شکی در این مورد وجود ندارد که برخی رفتارهای مربوط به بازی کردن مسأله‎ساز است. بازی کردن بیش از حد حتی در برخی موارد می‎تواند به مرگ منجر شود. اما در مورد بیشتر مردمی که به بازی‎های کامپیوتری و ویدیویی می‎پردازند نیازی به نگرانی نیست.
بر مبنای تحقیق انجام شده در مـــورد IGD، اغلب مردمی که به بازی‎های آنلاین می‎پردازند علایمی منفی از خود نشان نمی‏دهند و دارای مقیاس‎های مربوط به IGD نیستند. پژوهشگران گزارش می‎دهند که فقط 0.3 تا 1 درصد مردم مورد اشاره ممکن است حامل موازین لازم برای تشخیص ابتلاء به IGD را داشته باشند.
بر مبنای یک تحقیق دیگر مردمی که دارای مقیاس‎های مرتبط به اعتیاد بازی‎های ویدیویی هستند گرایشی به برخورداری از سلامت کمتر در مورد جنبه‎های عاطفی، جسمانی و روانی از خود نشان می‎دهند.
این موضوع اهمیت دارد که به یاد داشته باشیم هر دو مطالعۀ مورد اشاره به جای مقیاس سازمان بهداشت جهانی برای اختلال گیمینگ از مقیاس انجمن آمریکایی بیماری‎های کودکان برای اختلال بازی‎های اینترنتی استفاده کرده بودند، اما برخی همپوشانی‎ها بین علایم دو اختلال مورد بحث وجود دارد.
بعضی کارشناسان بر این باورند که بازی‎های ویدیویی می‎تواند فوایدی نیز به ویژه در مورد کودکان داشته باشد. تحقیق عنوانگر این نظر است که باری کردن دارای تأثیرات مثبت بر مهارت‎های شناختی و اجتماعی کودکان است.
اگرچه اختلال گیمینگ مشکل گسترده‎ای نیست، مردم باید در مورد زمانی که صرف بازی‎های موسوم به گیم می‎کنند هشیار باشند. آنها در عین حال باید اثرات گیمینگ را بر دیگر فعالیت‎های خویش، سلامت جسمانی و روانی خود و ارتباط خویش با دیگران مورد پایش قرار دهند.
برخی اوقات گیمینگ بیش از حد می‎تواند باعث پوشش دادن مشکلات دیگر مثل افسردگی یا اضطراب شود. جستجوی کمک برای مشکل زیربنایی می‎تواند نقطه پایانی بر اتکاء بیش از حد به بازی‎های ویدیویی بگذارد.

حمایت و انتقاد
طبقه‎بندی اختلال گیمینگ در ICD-11 شامل حمایت و نیز انتقاد است.
دکتر ریچارد گراهام / Richard Graham، متخصص اعتیاد تکنولوژی از اعتبار اختلال گیمینگ WHO حمایت کرده اما در عین حال در این مورد ابراز نگرانی کرده است که برخی والدین نگران ممکن است اشتیاق نسبت به گیمینگ را با اختلال گیمینگ اشتباه بگیرند.
بعضی محققان دست‎اندرکار در تنظیم مقاله‎ای که در "نشریه اعتیاد رفتاری" منتشر شده است نگرانی خود را در مورد طبقه‎بندی اختلال گیمینگ ابراز داشته‎اند. این گرهه نگران‎های دکتر گراهام را در مورد وحشت در پیرامون عادات گیمینگ و مواجه شدن مردم با تشخیص ناصحیح به ویژه در مورد کودکان و افراد جوان را بیان داشته‎اند.
نویسندگان کیفیت تحقیقات پایه برای اختلال گیمینگ و استرس مشکلات مرتبط به تشخیص این اختلال را زیر سؤال برده‎اند. آنها در عین با استفاده از سوء مصرف مواد و اختلالات قمار کردن برای فرموله کردن اختلال گیمینگ مشکل دارند.

پیام همراه
اختلال گیمینگ یک اختلال جدیداً طبقه‎بندی شده در ICD-11 سازمان بهداشت جهانی است. در هر حال، این احتمال وجود دارد که درصد کمی از مردمی که بازی‎های ویدیویی و آنلاین انجام می‎دهند مقیاس‎های لازم برای اختلال گیمینگ را داشته باشند. مباحثه در اطراف این تشخیص وجود دارد و روشن است که به تحقیق بیشتری در این مورد نیاز است.
آنانی که نگران تأثیرات منفی گیمینگ بر سلامت یا ارتباطات بین فردی خود هستند باید در این موارد با پزشک یا متخصص سلامت روانی مشورت کنند./

Source:
What is gaming disorder?
Last reviewed Mon 16 July 2018
By Jayne Leonard
Reviewed by Timothy J. Legg, PhD, CRNP