• دکتر تیموتی جی. لگ، جین لئونارد
• ترجمه نادر اکبری سراوانی
در سال 2018 سازمان بهداشت جهانی (WHO) اختلال گیمینگ را در "طبقهبندی بینالمللی بیماریها" (ICD-11) قرار داد. ICD-11 فهرستی از بیماریها و اختلالات پزشکی است که متخصصان مراقبتهای پزشکی برای تشخیص و برنامههای درمانی مورد استفاده قرار میدهند.
بر مبنای ICD-11، مردم مبتلاء به اختلال گیمینگ در مورد مقدار زمان صرف شده برای بازیهای دیجیتال و ویدیویی دچار مشکل هستند. این گروه از مردم در عین حال پرداختن به این بازیها را در در مقایسه با دیگر فعالیتها در اولویت قرار میدهند و بر اثر رفتارهای مربوط به بازی کردن دچار تأثرات منفی میشوند.
WHO تصمیم به این طبقهبندی را پس از مرور تحقیقات و مشورت با کارشناسان اتخاذ کرد. WHO مدعی است که این طبقهبندی به افزایش تمرکز بر اختلال گیمینگ و پیشگیری و درمان آن منجر خواهد شد.
اختلال گیمینگ مشابهتهایی با اختلال بازیهای اینترنتی (IGD) دارد، که اختلالی است که "انجمن آمریکایی بیماریهای کودکان" (APA) در "راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی" (DSM-5) خود به عنوان موردی مستلزم مطالعات بیشتر قرار داده است. APA در حال حاضر IGS را به عنوان یک اختلال متمایز لحاظ نمیکند.
[مطالب این مقاله:]
• نشانهها و علایم اختلال گیمینگ
• اختلال گیمینگ و اعتیاد
• تشخیص اختلال گیمینگ
• درمان اختلال گیمینگ
• برای گیمرها چه معنایی دارد؟
• حمایت و انتقاد
• پیام همراه
نشانهها و علایم اختلال گیمینگ
بر مبنای تعریف WHO، فرد دچار اختلال گیمینگ مشخصات زیر را دستکم به مدت 12 ماه از خود بروز میدهد:
• فقدان کنترل بر عادات بازی کردن خود
• مقدم شمردن بازی کردن بر دیگر علایق و فعالیتها
• ادامه دادن به بازی علیرغم عواقب منفی آن
برای رسیدن به تشخیص ابتلاء به اختلال گیمینگ این رفتارها باید به حدی شدید باشند که بر موارد زیر در مورد شخص تأثیر منفی بگذارند:
• زندگی خانوادگی
• زندگی اجتماعی
• زندگی شخصی
• تحصیل
• کار
بر مبنای برخی تحقیقات اعتیاد به بازی کردن ممکن است در کنار دیگر اختلالات خلقی فهرست شده در زیر ظاهر شود:
• اختلالات اضطراب
• افسردگی
• استرس
مردمی که در زمانهای طولانی بر اثر پرداختن به بازی دچار عدم تحرک جسمانی میشوند در عین حال در ریسک بالاتری برای چاقی، مشکلات خواب، و دیگر مشکلات سلامت قرار دارند.
اختلال گیمینگ و اعتیاد
WHO اختلال گیمینگ را به عنوان اختلالی ناشی از رفتار اعتیادی در ICD-11 فهرست کرده است.
اعتیاد به بازی کردن از طرق مختلف شبیه به دیگر انواع اعتیاد است. مردم دچار این اختلال اغلب زمانهای طولانی را به بازی کردن میگذرانند؛ پیوستگی عاطفی عمیقی به این عادت از خود نشان میدهند، و در نتیجه ممکن است ارتباطات اجتماعی کمتری داشته باشند.
همانند دیگر انواع اعتیاد، اختلال گیمینگ میتواند تأثیری منفی بر زندگی خانوادگی، ارتباطات، و کار یا تحصیل داشته باشد. این وضعیت ممکن است به آزردگی نسبت به افراد منتقد بازی کردن منجر شده یا به بروز حس گناه بینجامد.
تشخیص اختلال گیمینگ
اگرچه طبقهبندی WHO رفتارهای منجر به تشخیص اختلال گیمینگ را تعریف میکند، هنوز این موضوع روشن نیست که متخصصان مراقبتهای پزشکی چگونه باید این رفتارها را مورد ارزیابی قرار دهند.
کارشناسان احتمالاً برای تعیین اینکه فرد دچار اختلال گیمینگ است یا خیر، نیاز به استفاده از تستهای تشخیصی مثل انواع پرسشنامه و مصاحبههای ساختاری دارند. آنها ممکن است چیزی مشابه با مقیاس اختلال بازیهای اینترنتی (IGDS) را به کار ببرند که یک مقیاس استاندارد برای اعتیاد به بازیهای ویدیویی و اینترنتی است.
درمان اختلال گیمینگ
اختلال گیمینگ یک طبقهبندی تازه است بنابراین تا رسیدن به پلن درمانی روشنی برای آن به گذشت زمان نیاز است. در هر حال، این احتمال وجود دارد که درمانهای مورد استفاده برای دیگر رفتارهای اعتیادی مثل اعتیاد به قمار برای این مورد نیز دارای کاربرد باشند.
درمان برای قمار کردن ناگزیر میتواند شامل درمان، دارو و حضور در گروههای حمایت از خود باشد.
بر مبنای یک مطالعه مربوط به سال 2017 در مورد درمان IGD، ممکن است استفاده از ترکیبی از درمانهای مختلف در این مورد مفید باشد. در مطالعه مورد اشاره محققان از درمانهای زیر استفاده کردند:
• روانآموزی. این درمان شامل آموزش فرد در مورد رفتارهای گیمینگ و دیگر اثرات سلامت روانی است.
• درمان بر مبنای معمول. این احتمال وجود دارد که درمانهای مربوط به اعتیاد را برای اختلال گیمینگ متناسبسازی کرد. این درمان به کمک به فرد برای کنترل ولع خود در مورد موضوع اعتیاد، مقابله با افکار تحریک کننده، و آموزش تکنیکهای حل مسأله و مهارتهای مقابله تمرکز میکند.
• درونفردی. این درمان به مردم کمک میکند تا در هویت خود کند و کاو کنند، عزت نفس خاص خود را ایجاد نمایند، و هشیاری عاطفی خویش را تقویت کنند.
• بین فردی. در طول این درمان فرد میآموزد تا چگونه با دیگران از طریق کار بر روی مهارتهای ارتباطی و قاطعیت متکی بر اعتماد به نفس فعل و انفعال ایجاد نماید.
• مداخلات خانوادگی. اگر اختلال گیمینگ به شکل منفی بر ارتباط با دیگران تأثیر گذاشته باشد، این احتمال هست که به مشارکت اعضاء خانواده در برخی موارد درمان نیاز باشد.
• ایجاد سبک زندگی نو. برای پیشگیری از بازی کردن بیش از حد، مردم باید در مورد مـــهارتها و تواناییهای خود کند و کاو کنند، اهداف تازهای برای خویش تعریف نمایند، و فعالیتهایی غیر از بازی کردن را که باعث ایجاد لذت در آنها میشود، بیابند.
آنچه گفته شد فقط یک مدل درمانی پیشنهادی است. این احتمال وجود دارد که دیگر پژوهشگران درمانهای جایگزینی را برای اختلال گیمینگ پیشنهاد دهند.
هر اختلال همزمان مثل اضطراب و افسردگی نیز ممکن است نیاز به درمان داشته باشد.
این برای گیمرها چه معنایی دارد؟
هیچ شکی در این مورد وجود ندارد که برخی رفتارهای مربوط به بازی کردن مسألهساز است. بازی کردن بیش از حد حتی در برخی موارد میتواند به مرگ منجر شود. اما در مورد بیشتر مردمی که به بازیهای کامپیوتری و ویدیویی میپردازند نیازی به نگرانی نیست.
بر مبنای تحقیق انجام شده در مـــورد IGD، اغلب مردمی که به بازیهای آنلاین میپردازند علایمی منفی از خود نشان نمیدهند و دارای مقیاسهای مربوط به IGD نیستند. پژوهشگران گزارش میدهند که فقط 0.3 تا 1 درصد مردم مورد اشاره ممکن است حامل موازین لازم برای تشخیص ابتلاء به IGD را داشته باشند.
بر مبنای یک تحقیق دیگر مردمی که دارای مقیاسهای مرتبط به اعتیاد بازیهای ویدیویی هستند گرایشی به برخورداری از سلامت کمتر در مورد جنبههای عاطفی، جسمانی و روانی از خود نشان میدهند.
این موضوع اهمیت دارد که به یاد داشته باشیم هر دو مطالعۀ مورد اشاره به جای مقیاس سازمان بهداشت جهانی برای اختلال گیمینگ از مقیاس انجمن آمریکایی بیماریهای کودکان برای اختلال بازیهای اینترنتی استفاده کرده بودند، اما برخی همپوشانیها بین علایم دو اختلال مورد بحث وجود دارد.
بعضی کارشناسان بر این باورند که بازیهای ویدیویی میتواند فوایدی نیز به ویژه در مورد کودکان داشته باشد. تحقیق عنوانگر این نظر است که باری کردن دارای تأثیرات مثبت بر مهارتهای شناختی و اجتماعی کودکان است.
اگرچه اختلال گیمینگ مشکل گستردهای نیست، مردم باید در مورد زمانی که صرف بازیهای موسوم به گیم میکنند هشیار باشند. آنها در عین حال باید اثرات گیمینگ را بر دیگر فعالیتهای خویش، سلامت جسمانی و روانی خود و ارتباط خویش با دیگران مورد پایش قرار دهند.
برخی اوقات گیمینگ بیش از حد میتواند باعث پوشش دادن مشکلات دیگر مثل افسردگی یا اضطراب شود. جستجوی کمک برای مشکل زیربنایی میتواند نقطه پایانی بر اتکاء بیش از حد به بازیهای ویدیویی بگذارد.
حمایت و انتقاد
طبقهبندی اختلال گیمینگ در ICD-11 شامل حمایت و نیز انتقاد است.
دکتر ریچارد گراهام / Richard Graham، متخصص اعتیاد تکنولوژی از اعتبار اختلال گیمینگ WHO حمایت کرده اما در عین حال در این مورد ابراز نگرانی کرده است که برخی والدین نگران ممکن است اشتیاق نسبت به گیمینگ را با اختلال گیمینگ اشتباه بگیرند.
بعضی محققان دستاندرکار در تنظیم مقالهای که در "نشریه اعتیاد رفتاری" منتشر شده است نگرانی خود را در مورد طبقهبندی اختلال گیمینگ ابراز داشتهاند. این گرهه نگرانهای دکتر گراهام را در مورد وحشت در پیرامون عادات گیمینگ و مواجه شدن مردم با تشخیص ناصحیح به ویژه در مورد کودکان و افراد جوان را بیان داشتهاند.
نویسندگان کیفیت تحقیقات پایه برای اختلال گیمینگ و استرس مشکلات مرتبط به تشخیص این اختلال را زیر سؤال بردهاند. آنها در عین با استفاده از سوء مصرف مواد و اختلالات قمار کردن برای فرموله کردن اختلال گیمینگ مشکل دارند.
پیام همراه
اختلال گیمینگ یک اختلال جدیداً طبقهبندی شده در ICD-11 سازمان بهداشت جهانی است. در هر حال، این احتمال وجود دارد که درصد کمی از مردمی که بازیهای ویدیویی و آنلاین انجام میدهند مقیاسهای لازم برای اختلال گیمینگ را داشته باشند. مباحثه در اطراف این تشخیص وجود دارد و روشن است که به تحقیق بیشتری در این مورد نیاز است.
آنانی که نگران تأثیرات منفی گیمینگ بر سلامت یا ارتباطات بین فردی خود هستند باید در این موارد با پزشک یا متخصص سلامت روانی مشورت کنند./
Source:
What is gaming disorder?
Last reviewed Mon 16 July 2018
By Jayne Leonard
Reviewed by Timothy J. Legg, PhD, CRNP
نظرات (0)