اگورافوبیا یا جمع‌هراسی - مهرین

• علل اگورافوبیا
• علایم اگورافوبیا
• درمان اگورافوبیا

هر از گاه دچار نگرانی شدن نامعمول نیست. اما وقتی کسی دچار ترس از بیرون رفتن و حضور در دنیا باشد، و از بودن در مکانی به این علت خودداری کند که احساس محبوس بودن به او دست می‌دهد و قادر به کمک گرفتن نیست، آنگاه شخص ممکن است دچار اگورافوبیا باشد.
در اگورافوبیا مردم ممکن است از بودن در مکان‌های زیر دچار نگرانی شوند:
• وسایل نقلیه عمومی (اتوبوس، قطار، کشتی، یا هواپیما)
• فضاهای باز و بزرگ (محوطه پارکینگ، پل‌ها)
• فضاهای محصور (فروشگاه‌ها، سالن‌های تئاتر یا سینما)
• درون جمعیت یا ایستادن در صف
• حضور به تنهایی در خارج از خانه خود
شخص ممکن است صرفاً مایل به رفتن به معدودی از جاها باشد. این رویکرد باعث کاهش شانس بروز پانیک می‌شود. شخص ممکن است حتی از ترک خانه خود دچار هراس شود. اما خبر خوب این است که درمان‌های برای آرامش بخشیدن به مردم در این مورد وجود دارد.

علل اگورافوبیا
پزشکان در مورد علت ایجاد اگورافوبیا مطمئن نیستند. آنها بر این باورند که اگورافوبیا در نسل‌های مختلف خانواده‌ها ادامه می‌یابد. شخص ممکن است در صورت مواجه شدن با موارد متعدد حمله پانیک به اگورافوبیا مبتلاء شود. پانیک زمانی است که شخص دچار برون‌ریزی ترسی می‌شود که از نهانگاه خود بیرون می‌آید و برای چند دقیقه ادامه پیدا می‌کند. این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که هیچ خطر واقعی در کار نیست.
اگورافوبیا نادر است. کمتر از 1 درصد مردم در ایالات متحد آمریکا دچار اگورافوبیا هستند. زنان دو تا سه بار بیش از مردان محتمل است که دچار اگورافوبیا شوند و این اختلال در نوجوانان و بزرگسالان جوان بیشتر شایع است.

علایم اگورافوبیا
در شرایط ابتلاء به اگورافوبیا شخص به جاهایی که او را دچار هراس می‌کند نمی‌رود. اگر پای او به یکی از این جاها برسد ممکن است بسیار مضطرب شود. علایم می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
• تند و کوبشی شدن ضربان قلب
• ورم، لرزیدن و رعشه
• مشکلات تنفسی
• احساس سرما یا گرما
• تهوع یا اسهال
• درد قفسه سینه
• دشواری بلع
• سرگیجه یا احساس غش کردن
• ترس از مرگ
بسیاری از علایم مزبور همان‌هایی هستند که در دیگر اختلالات پزشکی مثل بیماری قلبی، مشکلات معده و مشکلات تنفسی رخ می‌دهند. بنابراین ممکن است پیش از مشخص شدن علت واقعی مشکل شخص چند باری به دکتر یا بخش اورژانس مراجعه کند.
پزشک ممکن است سؤال کند:
• آیا شما از ترک خانه خود دچار استرس یا ترس می‌شوید؟
• آیا شما خود را ناچار می‌بینید که از برخی مکان‌ها یا موقعیت‌ها دوری کنید؟
• چه اتفاقی می‌افتد اگر شما در یکی از آنها تنها بمانید؟
پزشک به معاینه فیزیکی اقدام کرده و احتمال دارد که برای از تشخیص خارج کردن برخی مشکلات که امکان دخیل بودن آنها وجود دارد تست‌هایی را در دستور کار قرار دهد.

درمان اگورافوبیا
پزشکان به طور معمول اگورافوبیا را با استفاده از روان‌درمانی، دارودرمانی یا ترکیبی از هر دو مداوا می‌کنند. در عین حال کارهایی هست که شخص می‌تواند برای بهبود حس خود در محیط خانه انجام دهد.
روان‌درمانی. شخص می‌تواند شناخت درمانی را امتحان کند. شناخت درمانی می‌تواند به شخص کمک کند تا در مورد علت پانیک خود فکر کرده یا با آن رودررو شود. این راه‌های تازه به وی کمک می‌کنند تا کمتر بترسد. شخص در عین حال می‌تواند ریلکسیشن و تمرینات تفسی یاد بگیرد. گاهی از اوقات ممکن است روان‌درمانگر تماس درمانی را توصیه کند، که در آن شخص به تدریج برخی از کارهایی را که باعث نگرانی او می‌شود انجام می‌دهد.
دارودرمانی. داروهای متعددی هست که پزشک ممکن است در مورد اگورافوبیا آنها را توصیه کند. رایج‌ترین این داروها شامل داروهای ضد افسردگی و ضد اضطراب است. پزشکان به طور معمول دارودرمانی را با دوز اندک یکی از این داروها که باعث افزایش سطح یکی از مواد شیمیایی "حس خوب" به نام سروتونین در مغز شخص می‌شود شروع می‌کند. برخی از داروهای مفید برای ایجاد توازن در سطح سروتونین شامل سیتالوپرام (سلکسا)، اسیتالوپرام اگزالات (لکساپرو)، فلوکستین (پروزاک)، سرترالین (زولافت)، و ونلافاکسین (افکسور) است.
شخص به طور معمول دارو را به مدت حداقل 6 ماه تا 1 سال مصرف می‌کند. اگر شخص بهبود یابد و دیگر در صورت حضور در مکان‌هایی که پیشتر از حضور در آنها دچار هراس می‌شد نترسد، پزشک به تدریج دارو را کاهش داده از روند درمان خارج می‌کند.
تغییرات سبک زندگی نیز می‌توانند کمک کنند. ورزش منظم و خوردن غذاهای سالم مفیدند. مردم باید از کافئین و الکل دوری کنند. الکل و کافئین می‌توانند علایم اگورافوبیا را بدتر کنند./