درمان‎های ارتریت روماتوئید

• گروه سردبیری اخبار پزشکی امروز
• ترجمۀ فرهنگ راد

درمان‎های ارتریت روماتوئید هدف‌های زیر را دنبال می‎کنند: کاهش التهاب مفاصل، تسکین درد، به حداقل رساندن ناتوانی ناشی از درد، صدمه دیدگی و دگرشکلی (دفورمیتی) مفصل، و نیز کند کردن یا پیشگیری از صدمه دیدن مفاصل. در حال حاضر هیچ درمان قطعی برای ارتریت روماتوئید وجود ندارد.
با کمک کاردرمانگر و درمانگر فیزیکی (در بریتانیا: فیزیوتراپیست) بیماران می‎توانند روش‌های محافظت از مفاصل خود را بیاموزند. بسته به میزان صدمۀ وارد شده به مفاصل گاهی از اوقات انجام جراحی مورد نیاز است.
اگر بیمار برای مدت بیش از 6 هفته دچار التهاب مفاصل بوده باشد پزشک عمومی، پزشک مراقبت‎های اولیه به اغلب احتمال بیمار را به یک روماتولوژیست ارجاع می‎دهد تا تشخیص تأیید شود و درمان در اولین فرصت ممکن آغاز گردد.

تیم درمانی روماتولوژی
درمان ارتریت روماتوئید یک کار تیمی است که هستۀ آن از عوامل زیر تشکیل می‎شود:
• بیمار
• متخصص (روماتولوژیست)
• پرستار آموزش دیده
دیگر اعضاء تیم روماتولوژی شامل عوامل زیر است:
• کایروپودیست
• پزشک عمومی (پزشک مراقبت‎های اولیه)
• کاردرمانگر
• جراح ارتوپد
• ارتوتیست
• داروشناس یا داروساز
• فیزیوتراپیست
• پودیاتریست
• پرستار مراقبت‌های اولیه
اگرچه به صورت خودکار جزئی از هر تیم روماتولوژی محسوب نمی‎شود، بیماران ممکن است از سرویس‎هاس مشاوره نیز سود ببرند.

داروهای ارتریت روماتوئید
در مراحل اولیۀ بیماری دکتر معمولاً داروهایی را برای بیمار تجویز می‎کنند که دارای کمترین عوارض جانبی شناخته می‎شوند. وقتی بیماری پیشرفت می‌کند نیاز به داروهای قوی‎تر پدید می‎آید. بسیاری از داروهای ارتریت روماتوئید به صورت بالقوه دارای عوارض جانبی جدی هستند.

1) داروهای غیر استروئیدی ضد التهابی (NSAIDs)
این داروها برای تخفیف درد و نیز کاهش التهاب استفاده می‎شوند. مثال‎هایی در مورد داروهای مزبور شامل ادویل یا مورتین است که هر دو جزء داروهای غیر نسخه‎ای محسوب می‎شوند و برای تهیۀ آنها به نسخۀ پزشک نیاز نیست. NSAIDs روند پیشرفت بیماری را کند نمی‎کنند. وقتی این داروها در دوز بالا یا در طولانی مدت مصرف شوند می‎توانند عامل بروز پیامدهای منفی باشند. عوارض جانبی NSAIDs شامل موارد زیر است:
• بالا رفتن خطر بروز کبودی
• اولسرهای گاستریک
• هیپرتانسیون - بالا رفتن فشار خون
• آسیب کلیوی
• آسیب کبدی
• برخی مشکلات قلبی
• خونریزی معده
• تونیتوس - صدای پیچیدن زنگ در گوش
مهار کننده‎های انتخابی Cox-2 نوع دیگر NSAIDs به شکلی طراحی شده‌اند که برای معده عوارض کمتری به دنبال داشته باشند. به هر جهت برخی تحقیقات این داروها را با افزایش خطر سکتۀ مغزی، بیماری قلبی و حملات قلبی مرتبط دانسته‌اند. اگر بیمار دارای سابقۀ هیپرتانسیون، کلسترول بالا یا سیگاری باشد نیاز است تا موضوع به دکتر اطلاع داده شود.

2) کورتیکوستروئیدها
کورتیکوستروئیدها در کاهش التهاب، درد و همچنین کند کردن صدمات مفصل مؤثرند. این داروها معمولاً هنگامی تجویز می‎شوند که NSAIDs کارآیی نداشته باشند. اگر بیمار دچار التهاب در یک مفصل منفرد باشد دکتر ممکن است استروئید را مستقیماً داخل مفصل ترزیق کند. تسکین مؤثر معمولاً به سرعت حاصل می‎شود و اثرات دارو بسته به شدت علایم بیماری ممکن است از هفته‎ها تا ماه‏ها ادامه داشته باشد.
مثال‎هایی در مورد این داروها شامل پردنیزون (لودوترا) و متیل‌پردنیزولون (مدرول) است. کورتیکوستروئیدها معمولاً برای علایم شدید (عودهای کوتاه مدت) بیماری به کار می‎روند - دوز دارو سپس به تدریج کاهش پیدا می‎کند. مصرف درازمدت این داروها می‎تواند عوارض جنابی جدی به دنبال داشته باشد. عوارض جانبی کورتیکوستروئیدها شامل موارد زیر است:
• افزایش خطر بروز کبودی
• آب مروارید
• دیابت
• صورت گرد
• افزایش وزن
• پوکی استخوان (استئوپوروز)
• آب سیاه (کوری تدریجی)
• تضعیف عضلانی
• لاغر شدن صورت

3) داروهای تعدیل بیماری ضد روماتیسم (DMARDs)
این دارو می‏‌تواند روند پیشرفت بیماری را کُند کند و همچنین از صدمه دیدن مفاصل و دیگر بافت‎ها پیشگیری نماید. هر قدر بیمار مصرف این دارو را زودتر آغاز کند اثربخشی آن بیشتر خواهد بود.
ممکن است مشاهدۀ اثرات مثبت استفاده از این دارو برای بیمار نیازمند گذشت 4 تا 6 ماه زمان باشد. این موضوع مهم است که مصرف دارو به شکل منظم ادامه یابد حتی اگر در آغاز هیچ نوع کارآیی در آن مشاهده نشود. برخی از بیماران ممکن است پیش از رو آوردن به مصرف مناسب‎ترین نوع این دارو انواع مختلفی از DMARD را امتحان کنند. مصرف این دارو دارای محدودۀ زمانی مشخصی نیست و به صورت نامحدود ادامه می‎یابد.
مثال‎هایی در این مورد شامل لفلونوماید (اراوا)، متوتریکسات (روماترکس، تریگزال)، سولفاسالازین (ازولفیدین)، ماینوسایکلین (دیناسین، ماینوسین)، و هیدروکسیکلوراکوئین (پلاکنیل) است.
عوارض جانبی این داروها شامل موارد زیر است:
• صدمۀ کبدی
• سرکوب مغز استخوان
• عفونت‎های ریه (شدید)

4) داروهای سرکوب کنندۀ ایمنی
از آنجا که ارتریت روماتوئید یک بیماری خودایمنی است داروهای سرکوب کنندۀ سیستم ایمنی به کاهش صدمه دیدن بافت‎های سالم کمک می‌کنند. مثال‌هایی در این مورد شامل سیکلوسپورین (نئورال، ساندایمیون، جینگراف)، ازاتیوپرین (ایموران، ازاسان)، و سیکلوفسفامید (سیتوکسان) است.
مهار کننده‎های عامل آلفای نکروز تومور (مهار کننده‎های TNF - آلفا) - بدن انسان عامل آلفای نکروز تومور را ایجاد می‎کند. TNF - آلفا یک مادۀ التهابی است. مهار کننده‎های TNF - آلفا برای کاهش درد، خشکی صبحگاهی و ورم یا افتادگی مفاصل به کار می‎روند. مثال‎هایی در این مورد شامل اینبریل، اینفلیکسیمب (رمیکاد) و ادالیمومب (هیومیرا) است. عوارض جانبی محتمل این داروها عبارت است از:
• افزایش خطر ابتلا به عفونت
• اختلالات خونی
• نارسایی احتقانی قلب
• بیماری‎های تخریب کنندۀ میلین - تخریب ورقۀ میلین که به طور طبیعی از فیبرهای عصبی محافظت می‎کند باعث بروز مشکلاتی در ساختار ایمپالس عصب می‎شود. این وضعیت ممکن است باعث آسیب دیدگی چندین سیستم در بدن گردد.
• بروز تحریک در نقطۀ انجام تزریق
• لنفوم

کاردرمانی
کاردرمانگر می‎تواند به بیمار کمک کند تا راه‎های مؤثر و تازه‎ای را برای انجام تکالیف روزانۀ زندگی خود بیابد به طوری که استرس وارد بر مفاصل دردناک به حداقل برسد. برای مثال، اگر بیمار دچار زخم بازو بوده و قصد دارد تا با هل دادن دری را باز کند، بهتر آن است که به جای استفاده از بازوها از لای در عبور کند.
اگر بیمار دارای انگشتان دردناک است استفاده از دستگاه‎های خاص گرفتن و نگه داشتن اشیاء می‎تواند مفید باشد.

جراحی
اگر درمان‎های برشمرده در بالا برای بیمار به اندازۀ کافی مفید فایده نبوده باشند، پزشک ممکن است برای ترمیم مفاصل آسیب دیده جراحی را در دستور کار قرار دهد، که به بیمار امکان می‎دهد که در ادامۀ زندگی مفاصل مزبور را دوباره مورد استفاده قرار دهد. مداخلۀ جراحی همچنین ممکن است به تصحیح دگرشکلی اعضاء یا کاهش درد کمک کند. اقدامات جراحی زیر را می‎توان در مد نظر قرار داد:
• ارتروپلاستی - جایگزینی کل مفصل. بخش‎های آسیب دیده با عمل جراحی برداشته شده و پروتزها (مفصل مصنوعی) ساخته شده از فلز و پلاستیک جایگزین آنها می‎شود.
• ترمیم تاندون - اگر تاندون‎های اطراف مفاصل دچار کشیدگی یا پارگی شده باشند، جراحی می‎تواند به تجدید عملکرد آنها کمک کند.
• سینووکتومی - این عمل شامل برداشتن جدار مفصل است، در صورتی که سینوویوم (جدار اطراف مفصل) ملتهب و سبب درد شده باشد.
• ارترودزیس - اگر تعویض مفصل جزء گزینه‎ها نباشد، مفصل ممکن است با جراحی برای تقویت همجوشی استخوان تثبیت شود. مفصل سر جای خود تنظیم یا برقرار می‎شود. این عمل همچنین انکیلوز مصنوعی یا سیندزیس نامیده می‎شود.

سبک زندگی
وقتی عود بیماری در فرد بروز می‎کند وی باید تا حد امکان به استراحت بپردازد. استفادۀ مکرر از مفاصل متورم و دردناک باعث تشدید علایم بیماری خواهد شد.
در کل زمانی که بیماری در دورۀ عود خود قرار ندارد بیمار باید به طور منظم ورزش کند. ورزش به سلامت کلی بیمار و توانایی حرکتی وی کمک می‎کند. اگر ارتریت روماتوئید سبب تضعیف عضلات اطراف مفاصل شده باشد، ورزش به تقویت این عضلات کمک خواهد کرد. ورزش‎هایی مثل شنا که باعث ایجاد فشار بر مفصل‌ها نمی‎شوند بهترین گزینه محسوب می‎گردند. یک فیزیوتراپیست کاربلد می‎تواند به بیمار ورزش‌هایی را برای بهبود توان حرکتی بیاموزد.

استفاده از گرما و سرما
عضلات دچار تنش و دردناک ممکن است از کاربرد گرما سود ببرند. گرفتن دوش یا حمام کردن در آب گرم می‎تواند کمک کننده باشد. برخی از مردم استفاده از پشتی یا پد گرماساز الکتریکی را مفید می‎یابند.
درد ممکن است با استفاده از سرمادرمانی کاهش یابد. اثرات بی‎حس کنندۀ سرما ممکن است باعث کاهش اسپاسم عضلانی شود. بیماران دچار ضعف گردش خون یا بی‎حسی نباید از سرمادرمانی استفاده کنند. مثال‌هایی در مورد این نوع درمان شامل استفاده از پک‎های سرد، خیس دادن مفاصل آسیب دیده در آب سرد و ماساژ یخ است.
برخی از مردم با گذاشتن مفصل آسیب دیده در معرض آب گرم به مدت چند دقیقه و در ادامه تکرار همین روند با آب سرد احساس تسکین می‎کنند. این روند باید به مدت 30 دقیقه ادامه یافته و در انتهاس با خیس دادن پا در آب گرم خاتمه یابد.

ریلکسیشن
یافتن راه‎هایی برای تخفیف استرس روانی می‎تواند در کنترل درد کمک کننده باشد. مثال‌هایی در این مورد شامل هیپنوتیزم، تصورات جهت یافته، تنفس عمیق و ریلکسیشن عضلات است.

درمان‎های مکمل
این درمان‎ها عموماً از سوی مردم مبتلا به ارتریت روماتوئید مورد استفاده قرار می‎گیرند. مطالعات اندکی در مورد چگونگی کارآیی این درمان‌ها انجام شده است. مثال‎هایی در این مورد عبارتند از:
• طب سوزنی
• کایروپراکتیک
• الکتروتراپی
• هیدروتراپی
• ماساژ
• مکمل‎های غذایی - برای مثال روغن ماهی، گلوکوزامین سولفات و کوندروتین
• استئوپاتی

برای مطالعۀ صفحۀ بعدی مقاله روی همین سطر کلیک کنید

برای بازگشت به صفحۀ قبلی مقاله روی همین سطر کلیک کنید

Source:
Treatments for Rheumatoid Arthritis
By The MNT Editorial Team
Last updated Tue 5 January 2016