هورمون‌شناسی

خشکی واژن نتیجه کاهش میزان استروژن است

خشکی واژن یک علامت شایع تجربه شده توسط زنانی است که دوره یائسگی را پشت سر می‌گذارند و احتمالاً سال‌ها پس از آن هم این وضعیت مطرح خواهد بود. به هر جهت، احتمال بروز خشکی واژن در هر سنی به دلایل مختلف وجود دارد. خشکی واژن نتیجه کاهش میزان استروژن است. استروژن یک هورمون زنانه است که جدار داخلی واژن را لیز، محکم و منعطف نگه می‌دارد. فقدان رطوبت واژن ممکن است برای برخی زنان موضوع مهمی نباشد اما می‌تواند با ایجاد درد و ناراحتی در طول مقاربت جنسی تأثیر زیادی بر زندگی جنسی زنان داشته باشد. خوشبختانه برای تخفیف علایم خشکی واژن درمان‌های متفاوتی در دسترس است.

استروژن، چه در مورد مردان و چه در مورد زنان، هورمون مهمی محسوب می‎شود. بالا بودن میزان استروژن می‎تواند سبب بروز طیفی از علایم گردد و خطر ایجاد برخی اختلالات پزشکی را افزایش دهد.

استروژن، چه در مورد مردان و چه در مورد زنان، هورمون مهمی محسوب می‎شود. استروژن هورمون جنسی اصلی زنان است اما در مردان نیز وجود دارد. میزان استروژن در زنان بیش از مردان است در حالی که در مردان میزان هورمون تستوسترون به عنوان هورمون جنسی اصلی مردانه بیشتر است. در زنان استروژن نقشی در چرخه عادت ماهانه و سیستم تولید مثل ایفا می‎کند. در مردان این هورمون برای عملکرد جنسی اهمیت دارد. هم زنان و هم مردان ممکن است دچار افزایش میزان استروژن شوند، که این می‎تواند بر سلامت عمومی و توسعه عملکرد جنسی تأثیر بگذارد.

زنان باید در هنگام آغاز مصرف قرص کنترل بارداری و نیز پیش از اقدام به تغییر نوع قرص مصرفی خود به پزشک مراجعه کنند

قرص‎های کنترل بارداری (قرص‎های پیشگیری از بارداری) حاوی هورمون‎های مختلفی هستند، و می‎توانند باعث افزایش اندازه یا سایز پستان زنان شود. به هر حال، این تأثیر به طور معمول موقتی است. سطح هورمون‎های استروژن و پروژسترون در طول چرخه عادت ماهانه تغییر می‎کند، و این وضعیت می‎تواند باعث ایجاد تغییراتی در بافت پستان شود. در نتیجه زنان ممکن است احساس کنند که پستان‌های آنها حساس یا دردناک شده است. بسیاری از قرص‌های کنترل بارداری حامل همان هورمون‎های مورد اشاره یا استروژن و پروژستین هستند که یک شکل صناعی پروژسترون محسوب می‎شود. آغاز مصرف قرص مزبور می‎تواند پستان را به رشد تحریک کند. در هر حال، هر افزایشی در اندازه پستان به طور معمول جزئی است.

اگر اکرومگالی به طور کامل درمان نشود به بیماری‌های جدی منجر شده و حتی ممکن است کُشنده باشد

آکرومگالی [اکرومگالی] نوعی اختلال هورمونی است که هنگامی ایجاد می‌شود که غده هیپوفیز در طول دوران بزرگسالی شخص مقادیر بیش از حد هورمون رشد تولید می‌کند. وقتی چنین اتفاقی رخ می‌دهد، اندازه استخوان‌ها شامل دست‌ها، پاها و صورت افزایش پیدا می‌کند. اکرومگالی معمولاً دچار میانسالان می‌شود. اکرومگالی معمولاً دچار افراد میانسال می‌شود اگرچه می‌تواند در هر سنی بروز کند. در کودکان که کماکان در حال رشد هستند، رشد بیش از حد هورمون رشد می‌تواند سبب ایجاد اختلالی به نام جایگانتیسم (غول‌وارگی) شود. از آنجا که اکرومگالی ناشایع است و تغییرات جسمانی به تدریج بروز می‌کند، این اختلال زمانی دراز به صورت شناسایی نشده باقی می‌ماند.

هر کسی که ظن افزایش یا کاهش سطح تستوسترون در مورد وی مطرح است باید به پزشک مراجعه کند.

مقدار هورمون تستوسترون موجود در بدن در سراسر زندگی انسان در حال تغییر است. میزان تستوسترون به سن، جنس، و سلامت فرد بستگی دارد. مردم به طور معمول در بدن خود در مقایسه با زنان دارای تستوسترون بیشتری هستند. تستوسترون هورمونی است که به عنوان یک اندروژن شناخته می‎شود. اگرچه این هورمون مقدمتاً به عنوان هورمون جنسی مردانه شناخته می‎شود زنان نیز مقداری از آن را در بدن خود دارند. به هر حال بیشتر تستوسترون موجود در بدن زنان به هورمون جنسی زنانه استرادیول تبدیل می‎شود. در بدن مردان بیضه‎ها تستوسترون تولید می‎کنند و در زنان این کار توسط تخمدان‎ها انجام می‎شود.

بر مبنای اعلام "مرکز پزشکی دانشگاه راچستر"، زنان باید در کل 15 تا 70 نانوگرم در دسی‎لیتر تستوسترون در خون خود داشته باشند.

میزان هورمون تستوسترون زنان در سراسر زندگی آنان، چرخه عادت ماهانه و حتی اوقات مختلف روز در حال تغییر است. زنان دچار کمبود تستوسترون دارای مقدار کافی این هورمون برای کمک به تولید سلول‎های خونی جدید، حفظ توان جنسی یا تقویت سطح دیگر هورمون‎های تولید مثل نیستند. بسیاری از مردم تستوسترون را به عنوان یک هورمون جنسی مردانه می‎شناسند، اما هر انسانی به مقداری از این هورمون در بدن خود نیاز دارد. در حالی که میزان تستوسترون در مردان به مراتب بیش از زنان است، غدد فوق کلیوی و تخمدان‎های زنان مقدار کمی از این هورمون را تولید می‎کنند. بر مبنای اعلام "مرکز پزشکی دانشگاه راچستر"، زنان باید در کل 15 تا 70 نانوگرم در دسی‎لیتر تستوسترون در خون خود داشته باشند. در حال حاضر هیچ دستورالعمل قطعی در مورد آنچه باید سطح "کمبود" تستوسترون در زنان تلقی کرد وجود ندارد.