• مارکوس مکگیل، دکتر ایونا کای
• ترجمه هامیک رادیان
همانژیوم [هیمانجیوما] به طور معمول نوعی تودۀ بی‌ضرر و تومور غیر سرطانی است. همانژیومها یک نوع رشد غیر نرمال رگهای خونی محسوب می‌شوند. آنها معمولاً روی پوست به صورت خال یا علایم مادرزادی قرمز رنگ، که شایعترین نوع تومور در نوزادان است، ظاهر می‌شوند.
مردم دچار چندین همانژیوم پوستی بیش از مردان دارای فقط یک تومور پوستی در معرض احتمال ابتلاء به همانژیوم داخلی قرار دارند. به هر جهت اغلب مردم دچار همانژیوم داخلی فاقد نشانههای ظاهری هستند.
اگرچه همانژیومهای پوستی مشکلات دوران کودکی محسوب می‌شوند، همانژیومهای داخلی معمولاً مبتلابه افراد بزرگسال هستند. آنها را به طور معمول نمیتوان یافت تا زمانی که بدن به دلیلی دیگر مورد غربالگری یا اسکن قرار میگیرد. افراد بزرگسال اغلب بیآنکه اطلاعی در این باره داشته باشند دچار این اختلال هستند.
وقتی این تودهها در داخل بدن بروز میکنند، اغلب اوقات به کبد لطمه میزنند. کبد در بدن نقشهای متعددی ایفا میکند.
مطالب این مقاله:
• انواع همانژیوم داخلی
• تشخیص همانژیوم داخلی
• درمان همانژیوم داخلی
انواع همانژیوم داخلی
بسیاری از دستگاههای داخلی بدن ممکن است دچار همانژیوم شوند. دو دستگاه بدن که در این مورد بیشترین مطالعه در مورد آنها صورت گرفته شامل کبد و مغز است.
همانژیوم کبدی
اغلب اوقات همانژیوم داخلی به کبد لطمه میزنند. آنها در بیشتر موارد کوچکند و هیچ علامتی ایجاد نمیکنند.
به هر جهت در مورد برخی همانژیومهای کبــــدی بزرگتر امکان ایجاد مشکلاتی وجود دارد. اگر آنها بیشتر از 4 سانتیمتر عرض داشته باشند، می‌توانند سبب ایجاد ناراحتی یا حسی از حالت پربودگی در معده شوند.
در موارد نادر علایم ممکن است شامل کاهش وزن، تهوع، و احساس سیری پیش‌رس در هنگام غذا خوردن باشد. اگر تومور دچار خونریزی شود یا لختۀ خونی در پیوند با آن شکل بگیرد، آنگاه احتمال بروز درد وجود خواهد داشت.
همانژیوم مغزی
تومورهای عروقی در مغز پدیدۀ نادری به شمار میروند. تومورهای مغزی در کل غیر شایعند و همانژیومهای مغزی بخش کوچکی از این تومورها را تشکیل می‌دهند.
دو نوع همانژیوم به مغز لطمه میزند:
• همانژیوبلاستوما - در حدود 2 درصد از کل تومورهایی که در مغز شکل میگیرند همانژیومها هستند. اینها به طور معمول به پایینترین قسمت‌های مغز لطمه میزنند: ساقه مغز و مخچه.
• همانژیوپریسیتوماها شیوع باز هم کمتری دارند و در پوشش‌های مغزی یا طناب نخاعی، مننژها توسعه پیدا میکنند. این همان بخشی است که در کوران مننژیت دچار التهاب می‌شود.
همانژیوبلاستوماها تــودههای بی‌ضرر کُندرشد هستند. همانند همانژیومها که به دیگر دستگاهها یا پوست دچار می‌شوند، آنها از رشد بیش از حد سلولهای سازندۀ لایۀ داخلی رگهای خونی شکل میگیرند.
همانژیوبلاستوم‌ها اغلـب اوقات در مردم دچار بیماری فُن هیپل - لینداؤ، یک اختلال ژنتیکی که در خانوادهها ادامه مییابد، دیده می‌شوند. به علاوۀ این موضوع که بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری دچار همانژیوم مغزی هستند، این اختلال می‌تواند در عین حال باعث ایجاد همانژیوم در قسمت پشت چشم شود. همچنین در صورت ابتلا به بیماری فن هیپل – لینداؤ، احتمال ابتلا به کیستهای لوزالمعده و کلیه نیز در فرد بیشتر خواهد بود.
همانژیوپریسیتوماها متفاوتند. آنها نادرترند، تومورهای درجه بالاتری هستند که گمان میرود باعث شکلگیری رشد بیش از حد سلولی در اطراف رگهای خونی و مننژها شوند. آنها در نهایت قادرند تا به دیگر بخشهای دیگری در بدن گسترش پیدا کنند.
تشخیص همانژیوم داخلی
اگرچه در کل ناشایع هستند، همانژیومهای داخی اغلب در کبد دیده می‌شوند. در نتیجه، اطلاعات مناسبی در مورد تشخیص و درمان همانژیومها در این ناحیه از بدن وجود دارد. در عین حال اطلاعات خوبی در مورد همانژیومهای مغزی در دست است.
تحقیقات پزشکی در مورد دیگر انواع همانژیوم داخلی در مقایسه با با همانژیومهای پوست از پیشرفت و جزئیات بسیار کمتری برخوردار است. دستورالعمل‌های پزشکی برای همانژیوم خارجی نیز به خوبی توسعه یافتهاند.
بسیاری از موارد همانژیومهای داخلی در نشریات پزشکی زیر عنوان "گزارش مورد" توصیف و تشریح می‌شوند. گزارش مورد تشریح موردی است که پزشکان در کوران عمل و در موارد معدود با آنها سر و کار داشتهاند.
همانـژیوم‌هایی که به مری و از ناحیۀ دهان تا معده آسیب میزنند به عنوان همانژیومهای ازوفاژیال شناخته شده و موارد باز هم نادرتری محسوب می‌شوند. در سال 2010 یک گزارش مورد در مورد این نوع همانژیوم در "کالج پزشکی نیویورک" مستند شد. در میان تقریباً 20.000 اتوپسی انجام شده در طول یک دهه، فقط سه مورد همانژیوم ازوفاژیال مشاهده شده است.
برای مورد زنی که وضعیت وی در گزارش مورد اشاره تشریح شد، جزئیات پوشش دهندۀ تجربۀ مشخصی از تشخیص و جراحی برای وجود تودهای در مری بود. زن بیمار مزبور که 28 سال سن داشت به طور کامل بهبود یافت.
همانژیومهای داخلی در کل مواردی نادر محسوب می‌شوند، و به ندرت سبب بروز مشکلی میگردند. کشف آنها به طور معمول بستگی به شانس دارد و مربوط به هنگامی است که بدن فرد مبتلا به علتی دیگر مورد بررسی قرار میگیرد.
چه اسکن به صورت تصادفی به کشف یک همانژیوم منجر شود یا تصویربرداری برای تحقیق در مورد علایم ایجاد شده توسط یکی از آنها در دستور کار قرار گیرد، آزمایش‌ها در تمامی موارد یکسانند. دکتر ممکن است بتواند در برخی موارد وجود تودهای را احساس کند و یک همانژیوم داخلی را ممکن است بتوان به واسطۀ یکی از تستهای زیر یافت:
• عکسبرداری اشعه ایکس شامل انواع ساده، یا CT اسکن
• MRI، که بیشتر محتمل است بتواند یک تودۀ نرم همانژیوم را مورد مشاهده قرار دهد
• آنژیوگرام، نوعی اسکن اشعه ایکس که رنگی را که به داخل عروق خونی و با هدف برجسته کردن همانژیوم تزریق شده است، نشان میدهد
درمان همانژیوم داخلی
اغلب موارد همانژیوم داخلی که کشف شده یا مورد تحقیق قرار میگیرند نیازی به درمان ندارند.
وقتی این تومورهای خوش‌خیم نیاز به درمان داشته باشند رویکرد درمانی در مورد آنها شبیه به رویکرد مرتبط به دیگر توده‌های خوش‌خیم است.
در صورتی که این تودهها سبب ایجاد فشار بر دستگاههای مجاور خود بوده یا باعث بروز اختلال در عملکرد آنها شده باشند، توده‌های مزبور از بدن خارج می‌شوند. در صورت مواجهه با چنین وضعیتی خارج کردن آنها مستلزم انجام جراحی است. اگر این تودهها سبب ایجاد درد شوند، این نیز دلیل دیگری برای ضرورت انجام جراحی محسوب می‌شود.
برای این همانژیومهای کمتر شایع که نیاز به درمان دارند موارد زیر لحاظ می‌شود:
• همانژیومهای مغزی از طریق عمل جراحی از بدن خارج می‌شوند اما نوع خاصی از اشعه درمانی متمرکز نیز در صورت عدم خروج کامل تومور مورد استفاده قرار گیرد.
• همانژیومهای کبدی فقط وقتی عمل شده از بدن خارج می‌شوند که سبب ایجاد مشکلات مشخصی شده باشند یا اگر تومور خوش‌خیم بزرگتر شده و رشد آن سریعتر شده باشد.
• همانژیومهای کبدی بــزرگ در نوزادان ممکن است به علت اثرات آنها بر روی رگهای خونی برای قلب خطرناک باشند. استروئیدها، داروهای قلب، برداشتن توده از طریق جراحی، و در موارد نادر جراحی رادیکال کبد مورد ملاحظه قرار میگیرند.
خلاف دیگر انواع توده‌های خوش‌خیم که پس از برداشته شدن توسط عمل جراحی بازگشتی در موردشان در کار نیست، برخی از انواع همانژیومها پس از جراحی دوباره ظاهر می‌شوند.
یک دارو که به طور مشخص برای همانژیومهای مزاحم پوستی در کودکان خردسال استفاده می‌شود برای درمان همانژیوم داخلی مورد تأیید نیست.
برخی از کودکانی که برای همانژیومهای پوستی متعدد مورد درمان گرفتهاند دارای همانژیوم داخلی بودهاند که آنها نیز با دارویی به نام پروپرانولول درمان شدهاند. برای استفاده از این دارو در مورد همانژیومهای داخلی که به ضایعات پوستی مرتبط نیستند تحقیق بیشتری نیاز است./
در همین زمینه مطالعه لینک زیر در وبسایت مهرین اخبار سلامت پیشنهاد می‌شود:
همانژیوم خارجی - آنچه دانستنش نیاز است
Source:
All You Need to Know About Internal Hemangiomas
Last reviewed Thu 4 August 2016
By Markus MacGill
Reviewed by Euna Chi, MD
نظرات (0)