گوش، حلق و بینی

مردم باید در مورد هر عفونتی در گوش تحت درمان کامل قرار گیرند اما هیچ راه شناخته شده‌ای برای پیشگیری از لابیرینیت وجود ندارد.

لابیرینیت [لابیرینایتیس] یک اختلال گوش داخلی است. چند عامل مختلف شامل انواع عفونت‌ و ویروس می‌توانند باعث ایجاد این اختلال شوند. دو عصب وستیبولار در گوش داخلی اطلاعات مربوط به جهت‌یابی فضایی و کنترل تعادل را به مغز ارسال می‌کنند. وقتی یکی از این عصب‌ها ملتهب می‌شود، وضعیتی به نام لابیرینیت ایجاد می‌شود. علایم لابیرینیت شامل سرگیجه، تهوع و کاهش شنوایی است. ورتیگو، که یکی دیگر از علایم است، نوعی سرگیجه است که با حس در حرکت بودن مشخص می‌شود حتی در شرایطی که فرد در حالت ساکن قرار دارد. این وضعیت می‌تواند در رانندگی، کار، و دیگر فعالیت‌های فرد اختلال ایجاد کند. داروها و تکنیک‌های خودمراقبتی می‌توانند شدت ورتیگو را کاهش دهند.

اگر هیچ آسیبی به صورت وارد نشده و در عین حال صورت دچار ورم باشد ورم صورت را می‎توان نشان دهنده یک موقعیت اورژانسی پزشکی تلقی کرد.

هر کسی ممکن است گهگاه با صورتی متورم و پف کرده از خواب بیدار شود. این وضعیت می‌تواند ناشی از فشار وارد شده بر صورت در هنگام خواب باشد. به هر حال، تورم و پف کردگی صورت در عین حال ممکن است بر اثر آسیب دیدگی صورت بروز کند یا نشان دهنده یک اختلال زیربنایی پزشکی باشد. ورم صورت صرفاً شامل صورت نیست بلکه در عین حال می‎تواند گردن و گلو را نیز درگیر کند. اگر هیچ آسیبی به صورت وارد نشده و در عین حال صورت دچار ورم باشد ورم صورت را می‎توان نشان دهنده یک موقعیت اورژانسی پزشکی تلقی کرد. در اغلب موارد متخصصان مراقبت‌های پزشکی می‎توانند ورم صورت را درمان کنند.

برخی از اوقات اختلالی جدی‎تر می‎تواند لارنگواسپاسم را شبیه‎سازی کند. مـردم دچار مشکلات تنفسی در صورت مصرف یک داروی جدید یا غذا نباید گمان کنند که دچار لارنگواسپاسم هستند.

لارنگواسپاسم، اسپاسم یک عضله در تارهای صوتی است که گاه اسپاسم لارنژیال خوانده می‎شود. اسپاسم مورد بحث به طور معمول حدود 60 ثانیه ادامه پیدا می‎کند که آنقدر طولانی نیست که خطری را متوجه حیات فرد کند. در موارد نادر، مشخصاً در واکنش به عمل بیهوشی، لارنگواسپاسم زمان بیشتری ادامه می‎یابد و نیاز به توجه پزشکی اورژانسی دارد. پزشکان بر این عقیده‎اند که لارنگواسپاسم ممکن است رفلکسی شکل گرفته [در مسیر تکامل] برای پیشگیری از غرق شدن یا خفگی باشد. این اسپاسم‎ها ممکن است هنگامی بروز کنند که فرد در حال خوردن غذا است اما نامحتمل است که سبب خفگی شوند.

تومورهای گلو، حنجره یا زبان علل کمتر شایع گلودرد به شمار می‎روند. وقتی گلودردی بر اثر سرطان ایجاد شود در طول چند روز برطرف نخواهد شد

گلودرد احساس درد، خشکی یا خراشیدگی در گلو است. درد در گلو شایع‌ترین علامت گلودرد است. گلودرد سالانه مسؤول 13 میلیون مورد مراجعه به پزشک محسوب می‌شود. اغلب موارد گلودرد بر اثر عفونت یا به علت عوامل زیست محیطی مثل خشکی هوا ایجاد می‎شود. اگرچه گلودرد عارضه ناراحت کننده‌ای است به طور معمول خود به خود از بین می‌رود. گلودرد ممکن است در هنگام بلعیدن یا صحبت کردن آزاردهنده‌تر باشد. احتمال قرمز شدن گلو یا لوزه‌ها نیز وجود دارد. گاهی از اوقات لکه‎ها یا قسمت‌های سفید چرکین در لوزه‌ها ایجاد می‌شود. این لکه‌های سفید بیشتر در گلودرد استرپتوکی شایعند تا در گلودردهای ناشی از ویروس‌ها.

علل جوش بینی موی درون‎رشد، انواع عفونت، و لوپوس را شامل می‎شود. در صورتی که جوش به شکل پیشرونده‎ای بزرگ‎تر و دردناک‌تر شود یا در کنارش علایم دیگری بروز کند، مردم باید به پزشک مراجعه کنند

جوش درون بینی می‎تواند آزار دهنده و دردناک باشد. اغلب اوقات این جوش ناشی از انسداد منفذ یا ایجاد موی درون‎رشد در داخل بینی است.  جوش درون بینی اغلب اوقات خطری ندارد و خود به خود برطرف می‎شود. به هر حال، گاهی از اوقات این جوش‌ها می‎توانند نشانه‌ای از یک اختلال جدی‌تر در سلامت فرد باشند. علل جوش بینی موی درون‎رشد، انواع عفونت، و لوپوس را شامل می‎شود. در صورتی که جوش به شکل پیشرونده‎ای بزرگ‎تر و دردناک‌تر شود یا در کنارش علایم دیگری بروز کند، مردم باید به پزشک مراجعه کنند

یک مطالعه در سال 2013 تخمین زده است که 21 درصد مردم در مقطعی از زندگی خود دچار لارنژیت مزمن می‎شوند.

لارنژیت التهاب حنجره اســت که باعث ایجاد خشونت صدا یا قطع صدا می‎شود. لارنژیت مزمن بیش از 3 هفته ادامه می‎یابد و بیماری‎ها یا برخی عوامل مربوط به سبک زندگی می‎توانند علت بروز آن باشند. لارنژیت مزمن به کندی بیشتری ایجاد می‎شود و علایم آن تا 3 هفته ادامه پیدا می‎کند. یک مطالعه در سال 2013 تخمین زده است که 21 درصد مردم در مقطعی از زندگی خود دچار لارنژیت مزمن می‎شوند. لارنژیت مزمن در مقایسه با لارنژیت حاد اختلال جدی‎تری است زیرا می‎تواند سبب ایجاد علایم درازمدت‎تر و ناراحت‎ کننده‌تر شود. لارنژیت مزمن در عین حال ممکن است نشانه‎ای از یک اختلال زیربنایی جدی‎تر مثل یک بیماری خودایمنی باشد. به هر حال لارنژیت مزمن خود به خود سبب ایجاد هیچ مشکل جدی برای سلامت نمی‎شود و علایم آن به ندرت ورای دورۀ خود بیماری ادامه پیدا می‎کند.