لارنژیت یا ورم و التهاب حنجره - آنچه دانستنش نیاز است

• جیمز مک‌اینتاش، دکتر الین کی. لیو
• ترجمۀ فرهنگ راد

لارنژیت، تورم و التهاب حنجره است. لارنژیت ممکن است حاد یا مزمن باشد، اگرچه در اغلب موارد اختلالی موقتی محسوب می‎شود و دارای پیامدهای جدی نیست.
حنجره محل قرارگیری تارهای صوتی است. این تارها برای فرآیند تنفس، بلع و صحبت کردن نقش کلیدی دارند. تارهای صوتی دو تا خوردگی غشاء مخاطی هستند که غضرف و عضله‌ای را که برای ایجاد صدا به ارتعاش درمی‎آیند، می‎پوشانند.
در یک مطالعه که در سال 2013 در ایالات متحد آمریکا انجام شد، از هر 1000 نفر جمعیت، 3.7 نفر با تشخیص ابتلا به لارنژیت مزمن مواجه بودند. اعتقاد بر آن است که 21 درصد کل جمعیت در مقطعی از زندگی دچار لارنژیت می‎شوند.
لارنژیت در اغلب اوقات یک بیماری جدی نیست و در بیشتر مواقع بدون هر گونه درمان پزشکی در طول 7 روز برطرف می‎شود.

[مطالب این مقاله:]
لارنژیت (لارنژایتیس) چیست؟
علایم
علل
تست و تشخیص
درمان

لارنژیت (لارنژایتیس) چیست؟
لارنژیت التهاب حنجره است.
تارهای صوتی به طور نرمال برای ایجاد صدا با حرکتی آرام و پایدار باز و بسته می‎شوند. وقتی کسی دچار لارنژیت باشد، تارهای صوتی در حنجرۀ وی دچار تورم می‎شوند. این وضعیت باعث ایجاد تغییر در حرکت هوا از راه گلو می‎گردد.
این تغییر در جریان هوا به بروز اعوجاجی در صداهای ایجاد شده توسط تارهای صورتی منجر می‎شود. مردم دچار لارنژیت اغلب اوقات صدایی دارند که دچار خشونت بوده یا به قدری آرام و زیر لبی است که شنیدن آن دشوار است.
در لارنژیت مزمن، التهاب ادامه‏‌دار است. تارهای صوتی ممکن است دچار کشیدگی شده و توده‎هایی شبیه به پولیپ یا ندول بروز کند.

علایم
لارنژیت می‎تواند در افراد بزرگسال سبب بروز طیفی از علایم شامل موارد زیر شود:
• خشونت صدا
• دشواری صحبت
• درد گلو
• تب خفیف
• سرفۀ مداوم
• صاف کردن مکرر گلو
علایم بیماری به شکل ناگهانی شروع شده و در طول 2 تا 3 روز بعد شدت بیشتری پیدا می‎کنند. اگر علایم بیش از 3 هفته ادامه یابند این احتمال وجود دارد که بیماری به لارنژیت مزمن تبدیل شود. این نشان دهندۀ وجود یک علت زیربنایی جدی‌تر است که تحقیق بیشتر را موجه می‎سازد.
لارنژیت اغلب اوقات به بیماری‎های دیگر مرتبط است. تونسیلیت، عفونت گلو، سرماخوردگی، یا آنفولانزا ممکن است در کنار موردی از لارنژیت بروز یابد، بنابراین علایم زیر امکان بروز دارند:
• سردرد
• ورم غدد
• آبریزش بینی
• درد در هنگام بلع
• خستگی مزمن و ناخوشی
این علایم محتمل است که بدون درمان در طول 7 روز از آغاز عفونت برطرف شوند. در صورت تداوم علایم پس از گذشت این زمان فرد باید به پزشک مراجعه کند.

علایم در کودکان
علایم لارنژیت در کودکان می‎تواند متفاوت از علایم آن در بزرگسالان باشد. این وضعیت در کودکان با خشونت صدا، سرفۀ شبیه به عوعو و تب، و نیز بروز خناق (کروپ) مشخص می‌شود.
خناق یک ناخوشی تنفسی مسری شایع در میان کودکان است. اگرچه خناق نوعی بیماری است که به آسانی درمان می‎شود، موارد شدید آن نیاز به مراقبت پزشکی دارد.
مراقبت پزشکی برای کودکانی که دچار هر یک از علایم مندرج در زیر شده باشند توصیه می‎شود:
• دشواری در تنفس یا بلع
• تب بالای 39.4 درجۀ سلسیوس
• خواب‏آلودگی
• صدای بلند و قابل شنیدن در هنگام تنفس
این علایم در عین حال می‎توانند نشان دهندۀ بروز اپیگلوتیتیس (اپیگلوتیت) باشند. اپیگلوتیت التهاب بافت اطراف تراشه یا نای است. هم کودکان و هم بزرگسالان ممکن است دچار اپیگلوتیت شوند و این اختلال در برخی موارد می‎تواند تهدید کنندۀ حیات باشد.

علل
شماری از اختلالات می‎توانند سبب لارنژیت شوند. اشکال حاد و مزمن لارنژیت به طور معمول بر اثر عوامل متفاوتی ایجاد می‎شوند.

لارنژیت حاد
شایع‎ترین علت بروز لارنژیت یک عفونت ویروسی است که اغلب شبیه به مواردی است که سبب سرماخوردگی یا آنفولانزا می‎شوند. استفادۀ بیش از حد از صدا نیز می‎تواند سبب التهاب حنجره شود. مثال‎هایی از کاربرد بیش از حد در این مورد شامل آواز خواندن به صدای بلند یا فریاد کشیدن بیش از حد است.
در موارد بسیار نادر، لارنژیت ممکن است بر اثر دیفتری که یک عفونت باکتریایی است، ایجاد شود. اغلب مردم در ایالات متحد آمریکا واکسیناسیون دیفتری دریافت می‎کنند.

لارنژیت مزمن
لارنژیت مزمن به طور معمول بر اثر عوامل زیر رخ می‎دهد:
• ریفلاکس اسید
• عفونت باکتریایی، قارچی، یا انگلی
• سینوزیت مزمن
• سرفه بیش از حد
• قرار گرفتن در معرض مواد محرک استنشاقی مثل انواع آلرژی‎زاها یا عطر و بوی سمی
• مصرف زیاد مشروب الکلی
• کاربرد غلط عادتی یا کاربرد بیش از حد صدا
• سیگار کشیدن، شامل استنشاق دود دست دوم یا غیر مستقیم
• استفاده از داروهای استروئیدی استنشاقی مثل داروهای استنشاقی آسم

تست و تشخیص
پزشکان معمولاٌ لارنژیت را با یک معاینۀ جسمانی که گوش‌ها، بینی، گلو و وضعیت صدا را بررسی می‎کند، تشخیص می‎دهند. در اغلب موارد به انجام هیچ تست دیگری نیاز نیست.
شایع‎ترین علامت این وضعیت خشونت صدا است، بنابراین پزشک با دقت به بررسی صدای فرد دچار لارنژیت می‎پردازد. در عین احتمال دارد که پزشک پرسش‌هایی در مورد سبک زندگی، مجاورت بالقوه با مواد محرک هوارو و دیگر بیماری‎های مرتبط مطرح کند.
اگر فردی دچار خشونت صدا باشد، دکتر ممکن است انجام تست‎های اضافی را برای بررسی تارهای صوتی در دستور کار قرار دهد. خشونت صدای مزمن ممکن است بر اثر سایر اختلالات مثل سرطان در ناحیۀ گلو نیز ایجاد شود. این علایم نیازمند تست‎های پیگیری برای از تشخیص خارج کردن ناخوشی‎های جدی‎تر هستند.
احتمال دارد برای مشاهدۀ حرکت تارهای صوتی در هنگام کاربرد و تعیین وجود هر گونه پولیپ یا ندول در تارهای صوتی از لارنگوسکپ استفاده شود. در صورت وجود ناحیۀ بافت مشکوک احتمال انجام بیوپسی برای ارزیابی بیشتر وجود دارد.
هر فردی که بیش از دو هفته دچار علایم این بیماری باشد باید به پزشک مراجعه کند. در برخی موارد این احتمال وجود دارد که پزشک فرد دچار علایم لارنژیت را به یک اتولانگولوژیست یا متخصص گوش، حلق و بینی ارجاع دهد.

درمان
برای موارد لارنژیت حاد اغلب اوقات بهترین درمان استراحت، مداوای خانگی و رعایت موازین مربوط به مراقبت شخصی است که می‎توانند باعث تخفیف و تسکین علایم شوند.

خودمدیریتی
دکترها به طور معمول برای مدیریت علایم لارنژیت استراحت را توصیه می‎کنند.
در مورد لارنژیت استراحت به معنی کاهش میزان کاربرد حنجره است. اجتناب از حرف زدن، آواز خواندن، یا کاربرد حنجره باید در دستور کار قرار گیرد. اگرچه چنین به نظر می‎رسد که پچ پچ یا نجوا کردن جایگزین ملایمی برای صحبت به صدای بلند است، این کار نیز نیاز به آن دارد که تارهای صوتی به سختی کشیده شوند، که این باعث کندی روند بهبود بیمار می‎شود. بنابراین بیمار باید در حد امکان از نجوا کردن نیز پرهیز کند.
دیگر مداواهای خانگی در این مورد شامل موارد زیر است:
• اجتناب از مصرف دکونژستانت‎ها، زیرا این داروها باعث خشکی گلو می‎شوند
• تنفس از هوای مرطوب
• استفاده از استامینوفن‎هایی مثل پاراستامول یا ایبوپروفن برای کنترل درد
• اجتناب از استنشاق مواد محرک مثل دود سیگار یا دود غیر مستقیم آن
• نوشیدن مایعات به مقدار زیاد

دارو
دکترها ممکن است در مواردی که لارنژیت ناشی از عفونت باکتریایی است برای بیمار آنتی‎بیوتیک تجویز کنند. به هر جهت، یک مرور اخیر پی برده است که خطر استفاده از آنتی‎بیوتیک در مورد لارنژیت حاد به طور معمول بر فواید آن چربش دارد.
احتمال تجویز کورتیکوستروئیدها برای کاهش التهاب تارهای صوتی در موارد شدید یا اورژانسی وجود دارد. این کار ممکن است در مورد مردمی مثل خوانندگان حرفه‎ای یا مجریان برنامه‌های رادیو و تلویزیون که از صوت یا صدا به صورت حرفه‎ای استفاده می‎کنند انجام گیرد. در عین حال امکان استفاده از یک دوره مصرف این داروها در مورد کودکان دچار خناق نیز وجود دارد.
لارنژیت مزمن ممکن است به درمان گسترده‎تر و درازمدت‎تری نیاز داشته باشد. علت بروز بیماری تعیین‎‎گر نوع و مدت درمان خواهد بود. اگر لارنژیت بر اثر اختلال دیگری مثل ریفلاکس اسید ایجاد شده باشد، در این صورت درمان اختلال مزبور در نهایت به درمان لارنژیت منجر خواهد شد.
درمان لارنژیت ممکن است نیاز به ایجاد تغییراتی در سبک زندگی داشته باشد. برای مثال، اگر ظن به آن وجود داشته باشد که خوانندگی عامل ایجاد لارنژیت بوده، بیمار ممکن است نیاز به ایجاد تغییر در سبک آوازخوانی خود داشته باشد. احتمال تجویز گفتاردرمانی در برخی موارد وجود دارد. اجتناب از الکل، مصرف سیگار و موارد محرک نیز کمک کننده خواهد بود.
در مواقعی که تارهای صوتی بر اثر وجود پولیپ یا رشد ندول به شدت آسیب دیده باشند امکان در دستور کار قرار گرفتن جراحی وجود دارد.

پیشگیری
مردم می‎توانند شماری از موازین و مقیاس‎ها را برای محدود کردن خشکی و تحریک تارهای صوتی در مد نظر قرار دهند.
موارد مندرج در زیر گام‎هایی برای کاهش خطر بروز لارنژیت محسوب می‎شود:
• از صاف کردن گلو خودداری کنید.
• موارد لازم برای پیشگیری از عفونت سیستم تنفسی فوقانی مثل رعایت بهداشت مناسب و اجتناب از تماس با مردم دچار عفونت‌های مسری را رعایت کنید.
• سیگار نکشید و در حد امکان از استنشاق دود دست دوم سیگار خودداری کنید.
• مصرف مشروب الکلی و کافئین را محدود کنید زیرا اینها باعث افزایش خطر کم‎آبی بدن می‎شوند.
لارنژیت ممکن است بیماری ناراحت کننده‎ای باشد، اما به آسانی قابل مدیریت است و در اکثر مواقع عمر کوتاهی دارد./

Source:
What you need to know about laryngitis
Last updated Wed 20 December 2017
By James McIntosh
Reviewed by Elaine K. Luo, MD