کاهش شنوایی یا پرسبیکوسیس

• علایم کاهش شنوایی
• چه هنگامی به دکتر مراجعه کنیم
• علل کاهش شنوایی
• ریسک فاکتورهای کاهش شنوایی
• عوارض کاهش شنوایی
• پیشگیری از کاهش شنوایی
• تشخیص کاهش شنوایی
• درمان کاهش شنوایی

کاهش شنوایی [افت شنوایی] که به تدریج و با بالا رفتن سن ایجاد می‌شود (پرسبیکوسیس) اختلالی شایع است. تقریباً یک‌سوم مردم ایالات متحد آمریکا در سنین 65 تا 75 سال به درجاتی از کاهش شنوایی مبتلاء هستند. در مورد مردم سنین بالای 75 سال این رقم به 1 نفر از هر 2 نفر افزایش می‌یابد.
کاهش شنوایی بر مبنای سه نوع آن تعریف می‌شود:
• رسانایی (شامل گوش خارجی یا گوش میانی)
• حسی-عصبی (شامل گوش داخلی)
• مخلوط (ترکیب دو مورد بالا)
سالخوردگی یا مواجهه مزمن با صداهای بلند عامل تقویت کننده کاهش شنوایی است. عوامل دیگر مثل موم بیش از حد در گوش، می‌توانند به شکل موقتی بر میزان شنوایی تأثیر منفی بگذارند.
امکان معکوس کردن اغلب انواع کاهش شنوایی وجود ندارد. به هر حال، شخص و پزشک وی می‌توانند قدم‎هایی را برای بهبود آنچه فرد می‌شنود به پیش بردارند.

علایم کاهش شنوایی
نشانه‌ها و علایم کاهش شنوایی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
• پیچیدن یا خفه شدن اصوات تکلم و دیگر صداها
• دشواری در فهم کلمات، به ویژه در شرایط وجود صدای پس‌زمینه یا درون شلوغی
• دشواری در شنیدن حروف بی‌صدا
• درخواست مکرر از دیگران برای آرام و شمرده، و شفاف یا بلند حرف زدن
• نیاز به بالا بردن صدای تلویزیون یا رادیو
• خودداری از ادامه مکالمه
• اجتناب از برخی تنظیمات اجتماعی

چه هنگامی به دکتر مراجعه کنیم
اگر کسی به شکل ناگهانی دچار کاهش شنوایی شنوایی به ویژه در یک گوش شده باشد باید تحت مراقبت پزشکی قرار گیرد.
در صورتی که مشکل شنوایی باعث ایجاد اختلال در زندگی روزانه شود مردم باید به پزشک مراجعه کنند. کاهش شنوایی مرتبط به سن به تدریج بروز می‌کند، بنابراین شخص ممکن است در ابتدا متوجه آنها نشود.

علل کاهش شنوایی
برای درک چگونگی بروز کاهش شنوایی شاید ابتدا فهم چگونگی شنوایی مفید باشد.
گوش دارای سه قسمت اصلی است: گوش خارجی، گوش میانی و گوش داخلی. امواج صدا از گوش خارجی گذشته و باعث ارتعاش پرده گوش می‌شوند. پرده گوش و سه استخوان کوچک گوش میانی ارتعاشات مزبور را در زمان ورود به گوش داخلی تقویت می‌کنند. در آنجا، ارتعاشات از درون مایعی در یک ساختار حلزونی شکل در گوش داخلی (کوکلئا) عبور می‌کنند.
کوکلئا که به سلول‌های عصبی متصل است هزاران تار کوچک است که ارتعاشات صوتی را به پیام‎های الکتریکی تبدیل و به مغز ارسال می‌کند. مغز این پیام‌ها را به صدا تبدیل می‌نماید.

کاهش شنوایی چگونه بروز می‌کند
علل کاهش شنوایی شامل موارد زیر است:
• آسیب دیدن گوش داخلی. پیـری و قرار گرفتن در معرض صداهای بلند می‌تواند باعث فرسایش و پارگی تارها یا سلول‎های عصبی در حلزون گوش شود. وقتی این تارها یا سلول‌های عصبی آسیب دیده یا از بین می‌روند پیام‌های الکتریکی به شکل مناسب به مغز ارسال نمی‌شوند و کاهش شنوایی بروز می‌کند.
صداهای با تون بالاتر ممکن است برای شخص حالت بم و خفه پیدا کنند. ممکن است تفکیک کلمات از صداهای زمینه برای شخص دشوار شود.
• انباشت تدریجی موم گوش. موم گوش می‌تواند باعث انسداد مجرای گوش شود و مانع از هدایت امواج صدا شود. خارج کردن موم گوش می‌تواند به تجدید شنوایی کمک کند.
• عفونت گوش و رشد غیر نرمال استخوان یا تومور. اگر این اتفاق در هر یک از قسمت‌های گوش خارجی یا میانی رخ دهد، می‌تواند باعث کاهش شنوایی شود.
• پارگی پرده گوش (سوراخ شدن غشاء تیمپانیک). امواج صداهای بلند، تغییرات ناگهانی فشار هوا، سوراخ شدن پرده گوش با یک شیء و عفونت می‌تواند باعث پارگی پرده گوش و آسیب دیدن شنوایی شود.

ریسک فاکتورهای کاهش شنوایی
عواملی که می‌توانند به تارها و سلول‌های عصبی در گوش داخلی صدمه زده یا به از بین رفتن آنها منجر شوند عبارتند از:
• پیری. تباهی ساختارهای گوش داخلی مشکلی است که به مرور زمان ایجاد می‌شود.
• صداهای بلند. قرار گرفتن در معرض سر و صدای بلند می‌تواند به سلول‎های گوش داخلی آسیب برساند. این آسیب ممکن است بر اثر تماس درازمدت با صداهای بلند یا بر اثر تماس کوتاه مدت با صداهای ایجاد شده توسط تفنگ رخ دهد.
• وراثت. نقشه ژنتیکی هر فرد می‌تواند به آسیب‌پذیری بیشتر نسبت به صدمات ناشی از صدا یا تباهی ناشی از افزایش سن منجر شود.
• سر وصدای محل کار. جاهایی که در آنها صداهای بلند جزئی عادی از محیط کار است، می‌تواند به آسیب دیدن گوش منجر شوند.
• سر و صدای تفننی. قرار گرفتن در معرض صداهای بلند انفجاری مثل تسهیلات نظامی و موتور هواپیماهای جت، می‌توانند به کاهش شنوایی موقتی یا دایمی منجر گردد. فعالیت‎های تنفننی با سر و صداهای بیش از حد بلند شامل اسنوموبیل، موتورسیکلت، نجاری یا گوش دادن به موسیقی با صدای بلند می‌تواند به گوش آسیب برساند.
• برخی داروها. داروهایی مثل آنتی‌بیوتیک جنتامایسین، سیلدنافیل (وایاگرا) و بعضی داروهای شیمی درمانی می‌توانند به گوش داخلی صدمه بزنند. اثرات موقتی بر شنوایی - زنگ زدن گوش (تینیتیس) یا کاهش شنوایی - ممکن است بر اثر مصرف دوزهای بالای آسپیرین، داروهای ضد درد، داروهای ضد مالاریا یا دیورتیک ایجاد گردد.
• برخی بیماری‌ها. بیماری‌ها یا ناخوشی‌های منجر به تب بالا، مثل مننژیت می‌توانند به حلزون گوش آسیب بزنند.

مقایسه صداهای بلند با صداهای معمول
نمودار زیر صداهای معمول و سطح دسی‌بل آنها را فهرست کرده است. سطح ایمن سر و صدا بر مبنای "آژانس محافظت زیست محیطی" 70 دسی‌بل است. هر قدر صدا بلندتر باشد برای ایجاد صدمه دایمی به شنوایی به زمان کمتری نیاز است.

سطح صدا، سر و صدای معمول

 حداکثر مدت مجاورت با صدا
در زیر حداکثر سطح سر و صدا بر مبنای شغل که در آن فرد می‌تواند بدون استفاده از وسایل محافظت از گوش در معرض آن قرار گیرد و مدت آن آمده است.

حداکثر سر و صدای محیط کار بر مبنای قانون

 بر مبنای سازمان‌های ایمنی و سلامت کاری، 2008

عوارض کاهش شنوایی
کاهش شنوایی می‌تواند اثر قابل توجهی بر کیفیت زندگی داشته باشد. سالمندان دچار کاهش شنوایی ممکن است خبر از احساس افسردگی خود بدهند. از آنجا که کاهش شنوایی باعث دشواری مکالمه می‎شود برخی از مردم احساس انزوا می‌کنند. کاهش شنوایی همچنین با اختلال و نزول شناختی همراه است.
ساز و کار فعل و انفعال میان کاهش شنوایی، اختلال شناختی، افسردگی و انزوا به شکل فعال در دست مطالعه است. تحقیق اولیه عنوان می‌کند که درمان کاهش شنوایی می‌تواند تأثیر مثبتی بر عملکرد شناختی به ویژه در مورد حافظه داشته باشد.

پیشگیری از کاهش شنوایی
موارد زیر می‌توانند در پیشگیری از کاهش شنوایی ناشی از سر و صدا و اجتناب از وخامت کاهش شنوایی مرتبط به سن کمک کننده باشند:
• محافظت از گوش. محدود کردن مدت و شدت قرار گرفتن در معرض سر و صدا بهترین نوع محافظت است. در محیط کار، گوشگیرهای پلاستیکی یا موم‌‌های پر از گلسیرین می‌توانند به محافظت از گوش در برابر صدمات ناشی از سر و صدا کمک کنند.
• معاینات گوش. مردم باید در صورت سر و کار داشتن با محیط پر سر و صدا منظماً در مورد گوش بررسی شوند. اگر کسی مقداری از شنوایی خود را از دست داده باشد می‌تواند قدم‌هایی در راستای کاهش مضرات بیشتر بردارد.
• اجتناب از مخاطرات تفننی. کارهایی مثل اسنوموبیل سواری، شکار، استفاده از وسایل پرصدا یا گوش دادن به کنسرت‌های راک می‎تواند به مرور زمان شنوایی را تضعیف کند. استفاده از محافظ گوش یا رعایت وقفه در مورد قرار گرفتن در معرض سر و صدا می‌تواند به محافظت از گوش کمک کند. پایین آوردن صدای دستگاه‌های پخش موسیقی هم مفید است.

تشخیص کاهش شنوایی
تست و تشخیص کاهش شنوایی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
• معاینه فیزیکی.
• تست‌های عمومی غربالگری.
• تست‌های شنوایی بر مبنای اپلیکیشن. برخی اپلیکیشن‌های موبایل در دسترسند که می‌توان آنها را بر روی تبلت برای غربالگری کاهش شنوایی متوسط مورد استفاده قرار دارد.
• تست تنظیم چنگال. تست چنگال شامل دو ابزار چنگگ‌دار است که در هنگام به هم خوردن صدا ایجاد می‌کنند. این تست ساده می‌تواند به پزشک در کشف مشکل کاهش شنوایی کمک کند. این ارزیابی همچنین می‌تواند روشن کند که صدمه در کجای گوش ایجاد شده است.
• تست‌های شنوایی‌سنجی. در طول این تست‌ها آزمایش‎های بیشتری توسط ادیولوژیست انجام می‌شود.

درمان کاهش شنوایی
در صورت ابتلاء به مشکلات کاهش شنوایی کمک در دسترس است. درمان به علت و شدت کاهش شنوایی بستگی دارد. گزینه‌ها عبارتند از:
• خارج کردن موم باعث انسداد.
• اقدامات جراحی. برخی انواع کاهش شنوایی شامل ناهنجاری‌های پرده گوش یا استخوان‌های شنوایی را می‌توان با عمل جراحی برطرف کرد. اگر کسی بر اثر مداومت وجود مایع دچار عفونت‌های مکرر گوش شود، پزشک می‌تواند برای کمک به تخلیه گوش لوله‌های کوچکی در گوش جاگذاری کند.
• دستگاه‌های کمک شنوایی.
• ایمپلنت حلزون گوش. در صورتی که شخص دچار کاهش شنوایی شدید بوده دستگاه‌های کمک شنوایی مرسوم فایده‌ چندانی نداشته باشند، ایمپلنت حلزون گوش به عنوان یک گزینه مطرح خواهد شد. خلاف دستگاه کمک شنوایی که صدا را تقویت کرده و مستقیماً به مجرای گوش هدایت می‌کند، ایمپلنت حلزون قسمت‌های آسیب دیده یا باریک شده گوش داخلی را دور می‌زند (بای‌پس) و عصب شنوایی را مستقیماً تحریک می‌کند. اودیولوژیست در کنار پزشک متخصص در اختلالات گوش داخلی، حلق و بینی (ENT) می‌توانند در مورد خطرات و فواید این عمل توضیح دهند./

• مایو کلینیک
• ترجمه هامیک رادیان

Source:
Mayo Clinic
Hearing loss
May 10, 2019