اچ آی وی / ایدز AIDS / HIV

ویروس HIV را در تمامی بافت‎های بدن می‎توان یافت اما انتقال آن به واسطۀ مایعات بدن فرد عفونی شده (منی، مایعات واژن، خون، و شیر پستان) انجام می‎شود.

ایدز (سندرم نقص ایمنی اکتسابی) سندرمی است که به علت ویروسی به نام HIV (ویروس نقص ایمنی انسانی) ایجاد می‎شود. این بیماری سیستم ایمنی را دگرگون، و مردم را در برابر عفونت‎ها و بیماری‎ها آسیب‌پذیرتر می‎کند. این آسیب‌پذیری با پیشرفت سندرم بیشتر می‎شود. ویروس HIV را در تمامی بافت‎های بدن می‎توان یافت اما انتقال آن به واسطۀ مایعات بدن فرد عفونی شده (منی، مایعات واژن، خون، و شیر پستان) انجام می‎شود.

HIV ویروسی است که به سلول‎های CD4 بدن حمله می‎کند، نوعی از گلبول‎های سفید خون که به محافظت از بدن در برابر عفونت یاری می‌رسانند. بنابراین ویروس HIV باعث تضعیف سیستم دفاعی بدن در برابر عفونت و بیماری می‎شود. این ویروس که از طریق برخی ترشحات بدن از فردی به فرد دیگر سرایت می‎کند، اختلالی درازمدت است که به مرور زمان پیشرفت می‎کند. برخی درمان‎ها روند پیشرفت این ویروس را کُند یا متوقف می‎کنند.

برخی بیماری‌های قابل انتقال جنسی می‌توانند نشانگان HIV را پوشش داده و بدین وسیله بدن را در خطر بیشتری برای HIV قرار دهند. بیماری‌های قابل انتقال جنسی نظیر هرپس (تبخال) یا زگیل‌های ناحیة تناسلی می‌توانند خطر توسعة HIV را افزایش دهند.

HIV ویروسی است که به تدریج به سیستم‌ ایمنی حمله‌ور می‌شود. در حال حاضر هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد. وقتی فردی مبتلا به HIV تشخیص داده می‌شود، او برای تمام زندگی مبتلا بدان باقی خواهد ماند. بر مبنای داده‌های نهاد "برنامه‌ریزی والدین" سالانه 400000 نفر در ایالات متحد آمریکا مبتلاء به HIV تشخیص داده می‌شوند. HIV به سلول‌های ایمنی بدن حمله می‌کند، و مخصوصاً گلبول‌های سفید خون را هدف قرار می‌دهد. گلبول‌های سفید خون در مبارزه علیه بیماری‌ها به سیستم ایمنی بدن کمک می‌کنند. اگر HIV درمان نشود، تعداد گلبول‌های سفید بدن را کم می‌کند. به نوبة خود، این مورد به توانایی بدن برای مقابله با عفونت آسیب می‌زند. مردم مبتلا به HIV نه فقط در خطر عفونت بلکه در خطر ابتلاء به عفونت های مرتبط به انواع سرطان قرار دارند.

مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‎ها (CDC)، اکنون توصیه می‎کند که همة افراد در سنین 13 تا 64 سال باید دستکم یک تست HIV را به عنوان بخشی از مراقبت‎های پزشکی معمول خود انجام دهند.

چهرة HIV در سال‎های اخیر به میزان زیادی تغییر کرده است. افراد مبتلاء به HIV در صورت برخورداری از مراقبت‎های پزشکی مناسب می‎توانند تقریباً هم‎اندازة افراد غیر مبتلاء به این بیماری عمر کنند. در هر حال، آزمایش و درمان بیماری هنوز حیاتی است. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‎ها (CDC)، اکنون توصیه می‎کند که همة افراد در سنین 13 تا 64 سال باید دستکم یک تست HIV را به عنوان بخشی از مراقبت‎های پزشکی معمول خود انجام دهند. یک کیت تست خانگی HIV دسترسی به این آگاهی بهداشتی بسیار مهم را در عین حفظ حریم خصوصی و راحتی برای افراد امکان‎پذیر می‎کند. 

برخی گزارش‎ها علایم بدوی عفونت حاد HIV را به عنوان "بدترین آنفولانزای تمام عمر" توصیف می‎کنند. این علایم معمولاً در فاصلة 2 تا 4 هفته پس از عفونت بروز می‎یابند

عفونت حاد HIV که به نام "عفونت اولیه HIV" نیز شناخته می‎شود، نخستین مرحلة HIV است. در طول دورة حاد عفونت، مقدار ویروس مزبور در خون فرد بسیار بالاست چرا که بدن هنوز آماده اداء پاسخ ایمنی به عفونت ایجاد شده نیست. برخی گزارش‎ها علایم بدوی عفونت حاد HIV را به عنوان "بدترین آنفولانزای تمام عمر" توصیف می‎کنند. این علایم معمولاً در فاصلة 2 تا 4 هفته پس از عفونت بروز می‎کنند و می‎توانند شامل موارد زیر باشند: تب، تورم غدد، گلودرد، راش، خارش و درد عضلات و مفاصل، سردرد. اغلب تست‎های رایج HIV قادر به کشف عفونت HIV در مرحلة حاد بیماری نیستند. این بدان دلیل است که تست‎ها معمولاً برای کشف آنتی‎بادی‎های خاص HIV که در طول فرآیند تغییرات سرمی توسط سیستم ایمنی بدن تولید می‎شوند طراحی شده‎اند.