ترجمه فرهنگ راد
در حالی که تحقیق پیشین ثابت کرده است که تأثیرات منفی تنهایی می‌تواند روی سلامت تأثیر بگذارد، ساز و کارهای نهفته در این ارتباط ناروشن باقی مانده‌اند. اکنون تحقیقی تازه با دریافتن اینکه تنهایی می‌تواند سلول‌های سیسنم ایمنی را در مسیری که استعداد ابتلاء به بیماری را افزایش می‌دهد مخدوش کند، بر این عرصه روشنی می‌افکند.
تحقیق – چاپ شده در پراسیدینگ آو د ناشنال اکادمی آو سائنسز (اقدامات آکادمی ملی علوم) – توسط جان تی. کاسیوپو، پروفسور روان‌شناسی در دانشگاه شیکاگو و همکارانش از دانشگاه کالیفرنیا – لس آنجلس (UCLA) و دانشگاه کالیفرنیا – دیویس اداره شد.
تحقیق بر مبنای پژوهش پیشین که توسط پروفسور کاسیوپو در سال گذشته انجام شده بود صورت گرفت، که در آن دریافته شد که بزرگسالان مسن که تنهایی بسیار را تجربه می‌کنند 14٪ بیشتر در خطر مرگ زودهنگام قرار دارند.
مطالعة دیگری که در اوایل امسال گزارش شد بر مبنای چنین یافته‌هایی گسترش یافت، با آشکار کردن اینکه تنهایی و جدافتادگی اجتماعی تجربه شده در هر سنی می‌تواند ریسک مرگ و میر زودهنگام را افزایش دهد.
این تحقیقات و دیگر مطالعات می‌گویند تنهایی ریسک مرگ را با ایجاد بیماری‌های مزمن افزایش می‌دهد، اما پروفسور کاسیوپو و همکاران می‌نویسند که ساز و کارهای مولکولی نهفته در اثرات آن بر سلامت تنهایی کمتر درک شده‌اند.
تنهایی بیان ژن CTRA را در سلول‌های سفید خون راه‌اندازی می‌کند
پیشتر تیم تحقیق با دریافتن اینکه افراد تنها نسبت به غیر تنهایان ریسک بالاتری از التهاب و پاسخ ضعیف‌تر سیستم ایمنی داشتند، پیشنهاد دادند که تنهایی ممکن است با مکانیسمی که به نام "حفظ رونویسی پاسخ به ناملایمات" (CTRA). شناخته می‌شود همراه باشد.
CTRA با افزایشی در بیان ژن‌هایی که در التهاب و کاهش بیان ژن‌های درگیر در پاسخ ضد ویروسی نقش دارند خصلت‌نمایی (مشخص) می‌شود.
پروفسور کاسیوپو و همکاران در آخرین مطالعه به صورت عمیق‌تر، با تجزیه و تحلیل بیان ژن در لکوسیت - گلبول‌های سفید خون در سیستم ایمنی که به دفع عفونت کمک می‌کنند – در 141 فرد بزرگسال 50 تا 68 ساله که بخشی از "مطالعة سلامت، پیری و روابط اجتماعی شیکاگو" بودند، کاوش کردند.
با تأیید مطالعة پیشین، تیم تحقیق دریافت که اشخاص تنها نسبت به افراد غیر تنها مقدار بیشتری از ژن بیان CTRA را در گلبول‌های سفید خون خود نشان می‌دادند.
محققان همچنین بیان ژن را در لکوسیت‌های میمون‌های رسوس، که نمونه‌های بسیار اجتماعی میمون‌ها هستند آزمایش کردند. میمون‌ها از مرکز ملی تحقیق در پستانداران کالیفرنیا بودند – مرکزی که در بررسی جداافتادگی اجتماعی سطح بالا تلقی می‌شود.
نه فقط میمون‌ها بیان ژن CTRA بیشتری در گلبول‌های سفید خون خود نشان می‌دادند، بلکه همچنین سطوح بالاتری از انتقال دهنده‌های عصبی نوراپی‌نفرین داشتند، که در پاسخ "بجنگ یا بپر" به استرس درگیر هستند.
تنهایی در یک نگاه
یک بررسی در سال 2012 بر روی بیش از 3000 فرد بزرگسال در ایالات متحد آمریکا نشان داد که بیش از یک سوم پاسخ دهندگان 45 ساله و مسن‌تر به عنوان تنها طبقه‌بندی می‌شدند.
بزرگسالان جوان‌تر در سنین بین 45 تا 49 سال نرخ بالاتری از تنهایی را نسبت به افراد در سن 70 سالگی و بیشتر گزارش دادند.
بزرگسالان تنها به طور معنی‌داری نسبت به بزرگسالان غیر تنها احتمالاً سلامت پایین‌تری گزارش می‌دادند.
تحقیق گذشته نشان داده است که نوراپی‌نفرین می‌تواند تولید مونوسیت‌های رشد نیافته – گونه‌ای از گلبول سفید خون در مغز استخوان – را افزایش دهد. این مونوسیت‌ها بیان ژن التهاب شدید و بیان ژن ضد ویروس پایین را نشان می‌دهند.
تیم تحقیق دریافت که هم میمون‌ها و هم انسان‌های تنها سطوح بالاتری از مونوسیت‌ها را در خون خود دارند. با تحقیق بیشتر دریافته شد که این با افزایشی در تولید مونوسیت‌های نابالغ مرتبط است؛ میمون‌هایی که مکرراً در معرض استرس اجتماعی ملایم قرار می‌گرفتند افزایش در سطوح این سلول ها را تجربه می‌کردند.
در کل، محققان می‌گویند که یافته‌های آنها پیشنهاد می‌دهد که تنهایی سیگنال‌های بجنگ – یا – دررو را که باعث افزایش تولید مونوسیت‌های نابالغ، مسبب پاسخ‌های ضد ویروس کمتر و التهاب بیشتر می‌شوند، مخدوش می‌کند. به نوبة خود این ممکن است تولید گلبول‌های سفید خون را - بخشاً توضیح دهندة اینکه چرا افراد تنها در ریسک بالاتری برای بیماری‌های مزمن قرار دارند - توضیح دهد.
تیم تحقیق اظهار داشت که چنین مکانیسمی می‌تواند پیامدهای شدید برای سلامت در بر داشته باشد. در یک بررسی جداگانه، میمون‌های تنهای دارای بیان ژن ضد ویروسی مختل شده که به ویروس نقص ایمنی میمون‌ها (SIV) آلوده شده بودند – معادل ویروس HIV در انسان‌ها – رشد سریع‌تر ویروس را در خون و مغز خود تجربه کردند.
پژوهشگران اینطور جمع‌بندی می‌کنند که تحقیق بیشتر مورد نیاز است تا در مورد ساز و کار دقیقی که به وسیلة آن سیگنال‌های نوراپی‌نفرین تولید مونوسیت‌های نابالغ را افزایش می‌دهند تصمیم‌گیری کرد. تیم تحقیق همچنین می‌خواهد در مورد اینکه چگونه نوراپی‌نفرین ریسک سلامت پایین را افزایش می‌دهد و نیز در مورد چگونگی پیشگیری از چنین عواقبی بیشتر بداند./
نظرات (0)