• دکتر کاترین پادوک
ترجمه هامیک رادیان
برای اولین بار، محققان آشکار کردند که برخی افراد دچار علایم مرحلة اول سایکوز (جنون) دارای آنتی‌بادی‌های خاصی در خون خود هستند. این آنتی‌بادی‌ها همان‌هایی هستند که مسبب آنسفالیت یا التهاب مغز شناخته می‌شوند. این کشف باعث طرح این پرسش می‌شود که آیا همانند مورد آنسفالیت محو کردن این آنتی‌بادی‌ها می‌تواند درمانی مؤثر برای سایکوز باشد.
محققان – به رهبری بلیندا آر. لینوکس / led by Belinda R. Lennox، استاد دپارتمان روان‌پزشکی در دانشگاه آکسفورد در انگلستان – یافته‌های خود را در لنست روان‌پزشکی / The Lancet Psychiatry منتشر کرده‌اند.
سایکوز نوعی بیماری روانی است که به مغز آسیب می‌زند و در آن به نوعی تماس با واقعیت در بیمار از میان می‌رود. افکار، احساسات و دریافت‌ها در نقطه‌ای دچار اختلال می‌شوند که در آن تشخیص تفاوت میان آنچه واقعی است و آنچه واقعی نیست دشوار می‌‌گردد.
علایم سایکوز شامل باورهای غلط و توهم و هذیان است – دیدن و شنیدن چیزهایی که دیگران نمی‌بینند و نمی‌شنوند. دیگر علایم شامل رفتار نامناسب و حرف‌های بی‌ربط است. بیمار شدن به این طریق اپیزود سایکوتیک نامیده می‌شود.
فرد درگیر در اپیزود سایکوتیک همچنین ممکن است اضطراب، افسردگی، اختلال خواب، فقدان انگیزش، و جداافتادگی اجتماعی را تجربه کند. بیماران ممکن است برای اعمال خود تقلا کنند.
سایکوز دلیل مشخصی ندارد؛ می‌تواند نشانه‌ای از بیماری‌های روانی نظیر اسکیزوفرنی یا اختلال دوقطبی باشد. دیگر علل سایکوز شامل محرومیت از خواب، برخی مشکلات پزشکی، بعضی داروهای تجویزی، و سوء مصرف الکل، حشیش یا دیگر مواد مخدر است.
مطالعة جدید نشان می‌دهد که برخی آنتی‌بادی‌ها در خون اقلیت قابل توجهی از افراد دچار اپیزود اول سایکوز وجود دارد.
آنتی‌بادی‌های مزبور همان‌هایی هستند که سبب آنسفالیت (ورم مغزی) – یک التهاب تهدیدگر حیات در مغز - می‌شوند و شامل برخی موارد هستند که علیه یک پروتئین سلول‌های عصبی به نام گیرندة NMDA (NMDAR) عمل می‌کنند.
آنتی‌بادهای علیه NMDAR می‌توانند به سایکوز مرتبط باشند
مطالعات پیشین تاکنون محرک بحث در این مورد بوده‌اند که هدف قرار دادن آنتی‌بادی‌های پروتئین می‌تواند در سایکوز نقش داشته باشد. برای مثال، مطالعه‌ای در سال 2015 بر روی کودکان دچار اپیزود اول سایکوز همچنین وجود ارتباطی را با یک آنتی‌بادی پاسخ به NMDAR مشاهده کرد.
برای مطالعة خود، پروفسور لینوکس و همکاران 228 فرد دچار اپیزود اول سایکوز را از "سرویس مداخلات اولیه برای سایکوز" در سراسر انگلستان به کار گرفتند. بیماران در طول 6 هفتة درمان نمونة خون می‌دادند. محققان همچنین نمونه‌های خون گروهی از افراد سالم را به عنوان گروه کنترل مورد بررسی قرار دادند.
نتایج مطالعه نشان داد که 7 بیمار (3 درصد) دارای آنتی‌بادی‌های NMDAR بودند در حالی که این رقم برای گروه کنترل صفر بود.
در میان دیگر آنتی‌بادی‌های دو گروه تفاوتی وجود نداشت. تفاوتی در علایم یا دورة سایکوز میان بیماران دارای آنتی‌بادی‌های NMDAR و گروه فاقد آنها وجود نداشت.
محققان چنین جمع‌بندی می‌کنند که: "برخی بیماران دچار اپیزود اول سایکوز، آنتی‌بادی‌هایی بر ضد NMDAR دارند که می‌تواند به بیماری آنها مربوط باشد، اما آنها از بیماران فاقد NMDAR در مشخصات بالینی متفاوت نیستند."
پروفسور لینوکس و تیمش به شکل موفقیت‌آمیزی تعدادی از بیماران دچار سایکوز را که تست آنها برای این آنتی‌بادی‌ها مثبت بود، درمان کردند. آنها برای این کار از نوعی ایمنی‌درمانی آزمایشی که این آنتی‌بادی‌ها را هدف قرار می‌دهد استفاده کردند.
یکی از بیماران به نام سارا می‌گوید که وی پس از دو دوره استفاده از داروهای ایمنی اکنون در حال به دست آوردن تمامی عملکرد پیشین خود است.
سارا این درمان را در پی 3 سال "اپیزود سایکوز ویران‌گر" گرفت که او را دچار مشکلات حافظه، خواب، حرارت و کنترل بر احساسات کرده بود.
پروفسور لینوکس می‌گوید: "مرحلة مهم بعدی برای این مطالعه کار در این مورد است که آیا برداشتن این آنتی‌بادی‌ها همان اثرات درمانی را که بر آنسفالیت داشته است در مورد سایکوز نیز خواهد داشت. برای انجام این تحقیق تیم مزبور یک آزمون درمان ایمنی کنترل شدة تصادفی‌سازی شده را در افراد دچار سایکوز و دارای آنتی‌بادی‌ها در سال 2017 انجام خواهد داد."/
نظرات (0)