درمان علایم زودرس، ریسک تشخیص و عود مالتیپل اسکلروزیس را کاهش می‌دهد

• هانر وایتمن
• ترجمة هامیک رادیان

درمان نشانه‌های زودرس مالتیپل اسکلروزیس مانند بی‌حسی و تعادل یا مشکلات بینایی – با داروی اینترفرون بتا – 1 بی ممکن است ریسک شرایط تشخیص قطعی بیماری را کاهش دهد، همچنین از عود پس از تشخیص بیماری بکاهد. اینها یافته‌های مطالعة تازه‌ای هستند که در نشریة نورولوژی منتشر شده‌اند.
مالتیپل اسکلروزیس یک بیماری سیستم عصبی مرکزی است که برآورد می‌شود بیش از 2.3 میلیون نفر تنها در آمریکا به آن مبتلا هستند.
علایم اولیة MS شامل بی‌حسی یا سوزن سوزن شدن صورت، بدن یا دست‌ و پا، خستگی مفرط، از دست دادن تعادل، سرگیجه و مشکلات بینایی است.
در حال حاضر درمانی برای MS وجود ندارد، اما معالجاتی هست که به کمک آنها بیماران می‌توانند علایم بیماری را اداره کنند. اینترفرون بتا -1 بی یکی از این درمان‌ها است؛ این دارو برای کاهش علایم بیماران دچار مالتیپل اسکلروزیس عود کننده (RRMS) به کار می‌رود، که در آن علایم حملة بیماری پیش از بهبود یا رفع عود می‌کند.
در هر حال، نویسندة همکار مطالعه دکتر لودویگ کاپوس / Ludwig Kappos از بیمارستان دانشگاهی بازل سوئیس و همکاران می‌نویسند که تحقیق اندکی در این مورد وجود دارد که چگونه شروع این درمان در مراحل اولیة MS ممکن است بر سیر پیشرفت بیماری تأثیر بگذارد.
برای دریافت موضوع تیم تحقیق 648 نفر را که دارای علایم اولیة MS بودند اما هنوز به عنوان مبتلاء به مالتیپل اسکلروزیش تشخیص داده نمی‌شدند، وارد مطالعه کردند.
سوژ‌ه‌های مطالعه به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. گروه اول برای درمان اولیه اینترفرون بتا – 1 دریافت می‌کرد در حالی که افراد گروه دوم دارونما می‌گرفتند.
پس از گذشت دو سال یا تشخیص MS – هر کدام که زودتر از راه می‌رسیدند – سوژه‌های دریافت کنندة دارونما اجازه می‌یافتند به مصرف اینترفرون بتا – 1 یا داروهای دیگر MS بپردازند.

احتمال تشخیص MS با درمان زودرس 33 درصد کاهش می‌یابد
11 سال پس از آغاز مطالعه، 273 نمونه در مطالعه باقی ماندند که 167 نفر از آنها درمان اولیه با اینترفرون بتا – 1 گرفته بودند و 111 نفر از درمان تأخیری با این دارو برخوردار شده بودند.
در مقایسه با سوژه‌هایی که از درمان تأخیری با اینترفرون بتا – 1 برخوردار شده بودند، آنانی که از درمان اولیه با این دارو برخوردار استفاده کرده بودند 33 درصد کمتر احتمال داشت که تشخیص MS روی آنها صورت گرفته باشد.
تیم تحقیق همچنین دریافت نمونه‌هایی که درمان‌های اولیة اینترفرون بتا – 1 گرفته بودند زمان بیشتری طول می‌کشید تا به نخستین علایم عود بیماری دچار شوند در مقایسه با آنهایی که درمان تأخیری با این دارو روی آنها انجام شده بود: 1888 روز در برابر 931 روز.
به علاوه، نرخ عود سالانه برای نمونه‌های دریافت کنندة درمان زودرس 19 درصد پایین‌تر بود در مقایسه با آنهایی که درمان تأخیری گرفته بودند: به ترتیب نرخ عود سالانة 0.21 و 0.26.
دکتر کاپوس می‌گوید که تیم تحقیق از مشاهدة نتایج شگفت‌زده شد. او می‌نویسد: "عجیب‌ترین موضوع مورد مشاهده این بود که نرخ عود بیماری در اغلب سال‌هایی که هر دو گروه بیماران مقادیر مساوی دارو دریافت می‌کردند پایین‌تر باقی ماند."
هیچ تفاوتی در میان گروه‌های تحت درمان زودرس و درمان تأخیری در مورد مجموع ناتوانی یا مقدار آسیب سیستم عصبی مرکزی بر اثر بیماری مالتیپل اسکلروزیس یافته نشد.
بر اساس نتایج این مطالعه دکتر کاپوس می‌گوید که بیماران MS در مراحل اولیه ممکن است از فواید درازمدت درمان با اینترفرون بتا – 1 برخوردار شوند.
محققان می‌گویند مطالعة آنها محدودیت‌هایی هم دارد.
برای مثال، آنها می‌نویسند که هم گروه بیماران و هم محققان پس از گذشت 5 سال از مطالعه، می‌دانستند که کدام سوژه‌ها اینترفرون بتا -1 و کدام دارونما می‌گرفتند. به علاوه آنها می‌نویسند که تمامی نمونه‌ها پس از گذشت دو سال داروی درمانی دریافت می‌کردند، که بدین معنی است که دیگر گروه کنترل غیر درمانی وجود نداشت.
دکتر کاپوس می‌گوید او و تیمش حال برآنند تا بررسی کنند که آیا دیگر ترکیبات مشابه اینترفرون بتا – 1، که دارای قدرت تأثیر بیشتری هستند، ممکن است در صورت تجویز برای بیماران MS در مراحل زودرس بیماری مفید باشند./