میکروژن جدیداً کشف شده از صرع پیشگیری می‎کند

• آنا ساندویو
• ترجمۀ فرهنگ راد

صرع ده‎ها میلیون نفر را در سراسر جهان رنج می‎دهد، اما علل حملات صرع تا حدودی زیادی ناشناخته باقی مانده‎اند. تحقیق جدید ممکن است میکروژنی را یافته باشد که توضیح می‎دهد چرا در برخی از مغزها تشنج‌های صرع رخ می‎دهد و در دیگر مغزها خیر.

RNA و مولکول‎های DNA
تحقیق جدید یک بخش کوتاه خاص RNA را می‎یابد که ممکن است محافظ مغز در برابر حملات تشنجی باشد.
صرع یک بیماری نورولوژیک و مبتلابۀ بیش از 5 میلیون نفر آمریکایی شامل کودکان و بزرگسالان است. در سطح جهان در حدود 50 میلیون نفر به صرع مبتلاء هستند.
این بیماری خود را از طریق حملات برگشت‎پذیر نشان می‎دهد، که گاهی از اوقات می‎توانند با فقدان موقت خودآگاهی و تشنج همراه باشند.
این حملات ممکن است علل ژنتیک داشته باشند یا بر اثر انواع مختلف صدمات طبیعی تحریک شوند. همۀ مغزها مستعد ابتلاء به تشنجند، اما این موضوع که چرا برخی از مغزها به چنین حملاتی دچار نمی‎شوند همچون رازی باقی مانده است.
برای مثال، با وجود اینکه صرع می‎تواند در نتیجۀ وقوع سکته مغزی ایسکمیک بروز کند، فقط برخی از افراد دچار این نوع سکته دچار صرع می‎شوند. این نشان می‎دهد که عوامل دیگری نیز در این موضوع نقش دارند.
تحقیق تازه که در نشریۀ "اقدامات آکادمی ملی علوم" منتشر شده است، ممکن است یکی از عوامل مزبور را در قالب یک ریزژن (میکروژن) یافته باشد.
پروفسور هرمونا سوریک / Hermona Soreq از دانشگاه عبری اورشلیم در اسرائیل، کار را با این فرضیه آغاز کرد که مغزهای سالم وقتی در معرض نور فلاش‌دار یا دیگر محرک‎ها قرار می‎گیرند به دلیل آنچه به نام RNAs کوتاه نامیده و از سوی دیگر به عنوان میکرو RNAs به سرعت در حال القاء شناخته می‌شوند، دچار تشنج نمی‌گردند.
MicroRNAs یک کلاس RNA هستند – که در کنار DNA و پروتئین‎ها یکی از درشت‎مولکول‎های مورد نیاز برای تمام اشکال زندگی است و توانایی سرکوب بیان ژنتیکی برخی پروتئین‎ها را دارد.

miR-211 دارای نقش محافظت عصبی است
برای آزمایش فرضیۀ خود صوریک و همکارانش نوعی از موش‎ها را به شکلی اصلاح ژنتیکی کردند که تعداد زیادی میکرو RNA موسوم به miR-211 تولید کنند.
بیان بیش از حد miR-211 جایگیر شده در بخش جلو مغز موش‌ها به روشی مهندسی شد که محققان می‎توانستند با استفاده از آنتی‎بیوتیک دُکسی‎سایکلین آن را کاهش دهند.
پروفسور سوریک در کنار همکارانش در دانشگاه بن – گوریون نقب در اسرائیل و دانشگاه دلهوزی کانادا، سرکوب بیان miR-211 در موش‎های تراریخته را با استفاده از دُکسی‎سایکلین مدیریت کردند، که این باعث بازگشت سطح آن به میزان نرمال شد.
پس از گذشت 4 روز، محققان فعالیت مغزی موش‌ها را با استفاده از الکتروکورتیکوگرافی ثبت کردند. آنان پی بردن که موش‌ها به دکسی‎سایکلین سرکوب کنندۀ miR-211 از طریق حملات غیر تشنجی، و همچنین با انباشت miR-211 در بخش جلوی مغز واکنش نشان می‏دهند.
تحقیقات پیشین عنوان کرده‎اند که miR-134 ممکن است مسؤول حملات صرعی باشد.
تحقیق جدید آشکار کرد که وقتی سطح miR-211 موش‌ها پایین می‎آید، آنها نشانه‎هایی از صرع و گرایش به سمت حملات تشنجی نشان می‎دهند. موش‎ها حساسیت بیش از حدی نسبت به ترکیباتی مثل miR-134 که القاء کنندۀ صرع هستند، نشان دادند.
این بازگوکنندۀ این موضوع است که miR-211 یک نقش محافظ عصبی دارد و در پیشگیری از حملات صرع در موش‎های دارای اصلاح ژنتیکی موردی کلیدی است.
پروفسور سوریک توضیح می‎دهد: "تغییرات دینامیک در مقدار miR-211 در بخش جلو مغز این موش‎ها چرخشی به سمت آستانه برای حملات خودبخودی و حملات القائی به صورت فارماکولوژیک در کنار تغییراتی در مسیر کولینرژیک ژن‎ها از خود نشان داد."
همچنان که نویسندگان مقاله اشاره می‌کنند، مطالعات پیشین نشان داده‎اند که miR-211 در میان مردم دچار آلزایمر که خود در ریسک بالای ابتلا به صرع قرار دارند، دچار افزایش است. بنابراین، محققان معتقدند که سطوح بالای miR-211 ممکن است همان نقش محافظتی را در انسان‌ها داشته باشد.
پروفسور هرمونا سوریک می‎گوید: "کشف این موضوع اهمیت دارد که چرا فقط مغز برخی مردم در مقابل حملات تشنجی آسیب‌پذیر نشان می‎دهد و دیگران خیر، آن هم وقتی که موضوع اعمال استرس‌زاهای یکسان قرار می‎گیرند. در جستجوی مکانیسم‎های فیزیولوژیکی که به برخی از مردم امکان اجتناب از صرع را می‎دهد، ما پی بردیم که افزایش سطح میکرو RNA211 می‎تواند یک تأثیر حفاظتی داشته باشد."
دانشمندان بر این امیدند که کشف آنها به جامعۀ پژوهشی پزشکی در توسعۀ درمان‎های جدید برای صرع کمک ‎کند. این درمان‎ها ممکن است بر پایۀ افزایش سطح miR-211 در مغز انسان استوار باشند.