• هانا نیکولز
• ترجمة محمدقاسم رافعی
محققان دانشکدة پزشکی دانشگاه استنفورد در کالیفرنیا پی برده‌اند که خون بند ناف می‌تواند کلید تجدید قوا در آموزش و حافظة دچار نزول بر اثر پیری باشد. تزریق خون بند ناف انسانی به موش‌های پیر باعث احیاء عملکرد مغز آنها شد. محققان می‌گویند که احتمال دارد نظیر چنین فوایدی در انسان نیز دیده شود.
این تحقیق که در نشریة "نیچر" منتشر شده است، پتانسیل ایجاد درمان‌های جدید برای نزول توانایی ذهنی مرتبط به سن را دارد.
پیری تغییراتی در عملکرد عصبی و شناختی پدید می‌آورد که به پیام‌رسانی میان مغز و دیگر سطوح بدن و همچنین تفکر، ادراک، آموزش، و یادآوری صدمه می‌زنند. نزول این توانایی‌ها با بسیاری از اختلالات نورولوژیک مرتبط است.
یک مطالعة پیشین عنوان کرده بود که وقتی پلاسمای موش‌های جوان – پلاسما، خون فاقد سلول است – به موش‌های پیر تزریق شود، عملکرد موش‌های پیر در تست‌های فراگیری و حافظه بهبود پیدا می‌کند.
مطالعة جدید اظهار می‌دارد که پلاسمای انسانی نیز حافظه و یادگیری را در موش‌های پیر بهبود می‌بخشد. به علاوه، از آنجا که مشخصات بیولوژیک و رفتاری موش‌ها بسیار مشابه انسان است، این کشف احتمال این را که پلاسمای افراد جوان‌تر بتواند برای توانایی شناختی افراد پیر مفید باشد، افزایش می‌دهد.
مشخصآً تیم تحقیق یک پروتئین را در پلاسمای بند ناف تعیین کرد – که در خون بند ناف انسان به وفور یافت می‌شود اما در روند پیری کاهش می‌یابد – که قادر به تقلید اثر جوان‌سازی عملکرد مغز موش‌های پیر بود بدون اینکه نیاز به تزریق مابقی اجزاء پلاسما باشد. این پروتئین منفرد می‌تواند از چشم‌انداز توسعة دارویی فایدة خود را نشان دهد.
نویسندة ارشد مطالعه، دکتر تونی وایس - کوری / Tony Wyss-Coray، استاد نورولوژی و علم اعصاب و همچنین محقق ارشد در زمینة پژوهش در سیستم مراقبت بهداشتی مشکلات کهنه سربازان در کالیفرنیا می‌گوید: "متخصصان علم اعصاب این را نادیده گرفته‌اند و هنوز نیز نادیده می‌گیرند، اما برای من این موضوع قابل توجه است که چیزی در خون شما می‌تواند بر روش تفکر شما تأثیر بگذارد." نویسندة ارشد مطالعه دکتر جوزف کاستلانو / Joseph Castellano، مدرس مغز و اعصاب و نورولوژی است.
پلاسمای بند ناف به شکل ملاحظه‌ای عملکرد هیپوکامپال را بهبود بخشید
وایس – کوری، کاستلانو و همکاران پلاسمای خون بند ناف 19 تا 24 ساله‌ها و پلاسمای خون افراد 61 تا 82 ساله را با هدف شناسایی تغییرات مرتبط به سن در تعدادی از پروتئین‌ها مقایسه کردند.
محققان به این نکته ظن داشتند که تغییرات مرتبط به سن باید تأثیری بر هیپوکامپوس داشته باشد، ساختاری در مغز که برای "تبدیل تجارب به حافظة درازمدت" هم در انسان و هم در موش نقش اساسی دارد. هیپوکامپوس مشخصاً نسبت به فرآیند نرمال پیری آسیب‌پذیر است، اگرچه مکانیسم‌های دقیق پشت این آسیب‌پذیری تا حد زیادی ناشناخته باقی مانده‌اند.
وایس – کوری توضیح می‌دهد: "با بالا رفتن سن، هیپوکامپوس تحلیل می‌رود، سلول‌های عصبی آن کاهش می‌یابد، و کوچک می‌شود." در نتیجه توانایی یادآوری و یادگیری به شکل منفی تحت تأثیر قرار می‌گیرند. زوال هیپوکامپوس همچنین با بروز زودرس بیماری آلزایمر مرتبط است.
محققان اثرات خون بزرگسالان جوان و همچنین خون بند ناف جوان‌ترین افراد را بر روی عملکرد هیپوکامپال موش‌ها آزمایش کردند. موش‌های پیر دوزهای تزریقی پلاسمای افراد پیر، افراد جوان‌سال و خون بند ناف انسانی را هر چهار روز یک بار به مدت دو هفته دریافت کردند.
پلاسمای خون بند ناف انسانی به شکل قابل ملاحظه‌ای عملکرد هیپوکامپال را بهبود بخشید. بر مبنای گفتة محققان، در واقع، عملکرد موش‌های گروه بند ناف در مقایسه با موش‌های در همان سن که یک تزریق ساختگی سالین را در مقابل پلاسما گرفته بودند، درخشان بود.
پلاسمای بزرگسالان مسن هیچ تأثیری بر مقیاس‌های عملکرد هیپوکامپال نداشت، و پلاسمای بزرگسالان جوان‌تر باعث بهبود ناچیزی در عملکرد هیپوکامپال شد.
در این مطالعه برای پیشگیری از تجربة واکنش‌های منفی سیستم ایمنی بر اثر تکرار تزریق پلاسمای انسانی از موش‌های دچار کمبود ایمنی استفاده شد. پیش از آغاز تزریق پلاسمای انسانی، آزمایش‌هایی انجام شد تا نشان داده شود که یکپارچگی هیپوکامپال، فعالیت و قابلیت احیاء موش‌های دچار کمبود ایمنی در سنین پیری هم‌اندازة موش‌های دارای سیستم ایمنی درست، کاهش می‌یابد.
در عین حال تست‌هایی برای نشان دادن این موضوع انجام شد که موش‌های جوان تکالیف آموزش و حافظه را بهتر از موش‌های پیر انجام می‌دهند.
TIMP2 فعالیت سلول عصبی را تقویت و غریزة لانه‌گزینی را در موش‌ها تقویت کرد
محققان این هدف را دنبال می‌کردند که عامل موجود در خون بند ناف را که باعث جوان‌تر عمل کردن مغزهای پیر می‌شدند، جدا کنند. برای نیل به این هدف، تیم تحقیق میزان پروتئین پلاسما را در انسان‌ها و موش‌هایی از گروه‌های مختلف سنی ارزیابی کرد. محققان در جستجوی پروتئینی بودند که در موش و انسان مشترک بود، و میزان آن در هنگام پا به سن گذاشتن دچار نوسان می‌شد.
یک پروتئین به نام مهار کنندة بافت متالوپروتئاز 2 (TIMP2)، شناسایی شد که فعالیت سلول عصبی مغز را در تست محیط آزمایشگاهی تقویت کرد.
موش‌های پیر محروم از TIMP2 که به آنها پلاسمای بند ناف داده شد تغییر قابل توجهی در فراگیری و حافظه نشان ندادند. مشابهاً موش‌های جوانی که آنتی‌بادی‌های TIMP2 خنثی دریافت کردند نزول قابل توجهی را در توانایی انجام مناسب تست‌های حافظه نشان دادند.
نویسندگان مطالعه جمع‌بندی می‌کنند: "نتایج مطالعة ما روی هم رفته می‌گویند که عوامل سیستمیک موجود در اوایل زندگی می‌توانند برای احیاء بافت‌های پیر مفید باشند و اینکه TIMP2، پروتئینی که در طول رشد غنی می‌شود، نمایندة چنین عامل احیاء کننده‌ای برای هیپوکامپوس دچار پیری است."
Source:
medicalnewstoday.com
Protein in umbilical cord blood may restore the aging brain
Written by Hannah Nichols
Published: 20 April 2017
نظرات (0)