تنهایی کشنده‎تر از چاقی است

• هانر وایتمن
• ترجمه هستی فراست‎فر

چاقی به یک مشکل اصلی سلامت عمومی تبدیل شده است و بیش از یک‌سوم جمعیت بزرگسالان آمریکایی را رنج می‎دهد. در هر حال تحقیق جدید می‎گوید که دو تهدید بزرگ‎تر نیز وجود دارد: تنهایی و انزوای اجتماعی.
دو متا آنالیز جدید از دانشگاه بریگهام یانگ (BYU) در پروو، آشکار می‎کند که تنهایی و انزوای اجتماعی می‎توانند خطر مرگ زودرس را تا 50 درصد افزایش دهند.
نویسندۀ همکار مطالعه خانم دکتر جولیانه هولت – لونستاد / Julianne Holt-Lunstad ، استاد روان‌شناسی در BYU و همکارانش اخیراً یافته‎های خود را در یکصد و بیست و پنجمین کنوانسیون سالانۀ انجمن روان‌شناسی آمریکا در واشینگتن دی. سی. عرضه کردند.
اگرچه تنهایی و انزوای اجتماعی اغلب اوقات به عنوان جایگزین یکدیگر به کار می‎روند، بین این دو تفاوت‎های قابل ذکری وجود دارد. انزوای اجتماعی به عنوان فقدان ارتباط با دیگران تعریف می‎شود، در حالی که تنهایی احساس عدم ارتباط عاطفی فرد با دیگران است. در اساس، فرد می‎تواند در میان جمع باشد و در عین حال احساس تنهایی کند.
بر مبنای نظرسنجی هاریس 2016 از بیش از 2000 آمریکایی بزرگسال در حدود 72 درصد افراد خبر از احساس تنهایی در مقطعی از زندگی خویش داده‎اند. از این تعداد، در حدود 31 درصد افراد خبر از احساس تنهایی دستکم یک بار در هفته می‎دادند.
تنهایی و انزوای اجتماعی هر دو با تضعیف سلامت در فرد مرتبط دانسته شده‎اند. برای مثال یک مطالعه که در سال 2016 در اخبار پزشکی امروز منتشر شد، عنوان می‎کند که تنهایی ممکن است با آلزایمر مرتبط باشد، در حالی که تحقیقات دیگر انزوای اجتماعی را با کاهش میزان بقاء در بیماران دچار سرطان پستان مرتبط دانسته‎اند.
برای این تحقیق اخیر، پروفسور هولت – لونستاد و تیمش در این موضوع دقیق شدند که تنهایی و انزوای اجتماعی چطور می‎توانند بر ریسک مرگ زودرس مؤثر باشند.

"شواهد قوی" در مورد کشنده بودن تنهایی وجود دارد
محققان با انجام یک متا آنالیز بر روی مطالعاتی که به ارتباط میان تنهایی، انزوای اجتماعی و مرگ و میر پرداخته‎اند، به یافته‌های خود رسیدند.
متا آنالیز اول شامل بیش از 300.000 فرد بزرگسال از 148 مطالعه بود، در حالی که متاآنالیز دوم شامل 70 مطالعه با بیش از 3.4 میلیون نمونۀ بزرگسال بود.
داده‎های متا آنالیز اول آشکار کرد که در مقایسه با افراد دچار انزوای اجتماعی خطر مرگ زودرس برای افراد بزرگسال دارای ارتباط با دیگران 50 درصد کمتر است.
بر مبنای متا آنالیز دوم، محققان پی بردند که تنهایی، انزاوی اجتماعی و زندگی به صورت منفرد همگی با افزایش خطر مرگ زودرس مرتبط هستند.
به علاوه تیم تحقیق پی برد که ریسک مرگ زودرس بر اثر تنهایی، انزوای اجتماعی و زندگی منفرد مساوی یا حتی بیشتر از ریسک مرگ زودرس بر اثر چاقی و دیگر اختلالات بزرگ سلامت است.
دکتر جولیانه هولت – لونستاد می‎گوید:
"شواهد نیرومندی وجود دارد که انزوای اجتماعی و تنهایی به شکل قابل ملاحظه‎ای خطر مرگ و میر زودرس را افزایش می‎دهند، و اندازۀ این خطر فراتر از بسیاری از نشانگرهای پیشتاز سلامت است."
پروفسور هولت – لونستاد می‌نویسد این نتایج با توجه به افزایش جمعیت سالمندان مشخصاً نگران کننده هستند.
خانم پروفسور هولت – لونستاد اضافه می‎کند: "در واقع، بسیاری از ملل سراسر جهان اکنون می‎گویند که ما با نوعی تنهایی فراگیر روبه‎رو هستیم. چالشی که اکنون پیش روی ماست این است که ما در این چه می‎توانیم بکنیم."
بر مبنای نظر پروفسور هولت – لونستاد، یک راه برای غلبه بر تنهایی همه‎گیر اختصاص منابعی برای دور کردن تنهایی از افراد و اجتماع است.
برای مثال، وی پیشنهاد می‎کند که باید تمرکز بیشتری در مورد تربیت مهارت‎های اجتماعی در بچه‎های مدرسه‎رو صورت گیرد، و پزشکان باید ارتباطات اجتماعی را به نوعی در غربالگری‎های پزشکی لحاظ کنند.
به علاوه پروفسور هولت – لونستاد می‎گوید که افراد سالمند نباید فقط برای پیامدهای مالی بازنشستگی آماده شوند بلکه این کار باید برای پیامدهای اجتماعی بازنشستگی نیز صورت گیرد زیرا ارتباط اجتماعی برای بسیاری از افراد از محل کار آنها نشأت می‎گیرد.