انواع درد حسگرهای ویژة خود را دارند

• آنا ساندویو
• ترجمة محمدقاسم رافعی، دکتر نادر ناصرزاده

درد، یا توانایی بدن برای احساس رنج به خاطر بقاء نوع انسان مفید است زیرا به انسان می‌گوید که از وضعیت‌های مُضر اجتناب کند. تا به امروز باور بر این بوده که حسگرهای درد در ما به طور مساوی به تمامی انواع درد پاسخ می‌دهند اما تحقیق جدید عنوان می‌کند که نورون‌های حس درد در ما برای انواع خاص حس‌ها تخصصی شده‌اند.
در راستای حفظ ما، مغز و بدن انسان برای کمک به اجتناب از موقعیت‌های مضر یا تهدیدگر حیات طراحی شده‌اند.
درد می‌تواند ناخوشایند باشد، اما فواید آن در بسیاری از وضعیت‌های بالینی که در آنها افراد فاقد توانایی احساس درد هستند آشکار می‌شود. چنین افرادی ممکن است در عین بی‌خبری با عفونت یا قطع عضو خود زندگی کنند و عموماً طول عمر کوتاهی دارند.
نورون‌های مسؤول هشدار دادن به ما در مورد محرک صدمات بالقوه گیرنده‌های درد نامیده می‌شوند و در یک شبکة محیطی سازماندهی شده‌اند که دمای بیش از حد، فشار، و مواد شیمیایی مرتبط به جراحات را کشف می‌کنند.
تحقیق جدید در مورد چگونگی کارکرد واقعی این حسگرهای درد نکته‌های تازه‌ای را روشن می‌کند.

چالش‌های مطالعة نورون‌های حس درد در جوندگان
پژوهش‌های پیشین از الکترود برای بررسی حسگرهای درد استفاده کرده‌اند اما دانشمندان محدودیت‌های چنین مدل‌های آزمایشی را نشان داده‌اند.
درد را به صورت مستقیم نمی‌توان در حیوانات مورد پایش قرار داد زیرا آنها فاقد توانایی کلامی کردن یا حرف زدن در مورد حس‌های خود هستند. درد در جوندگان را باید با بررسی پاسخ‌های موتور به محرک‌های درد مورد پایش قرار داد.
در هر حال، واکنش‌های پایش شده لزوماً به این معنی نیست که یک حس همسان درد وجود دارد، و دانشمندان نیاز دارند تا متناسب‌ترین واکنش‌ها نسبت به درد – مثل لیسیدن پا یا پرش - را پیش از انجام آزمایش‌ها معین کنند.
محققان همچنین چالش‌ها و محدودیت‌های مدل‌های آزمایش درد را که متکی به محرک‌های الکتریکی هستند گوشزد کرده‌اند.
برخی محققان نوشته‌اند، الکترودها نوعی محرک‌های غیر طبیعی هستند و "آستانة الکتریکی به ندرت برای خودشان مطالعه می‌شوند". این موضوع باید در تحقیق بر روی جوندگان نیز لحاظ شود.
محققان کالج دانشگاهی لندن (UCL) فکر می‌کنند که مطالعات پیشین در مدل‌های ارزیابی درد بر اساس الکترودها تهاجمی بوده‌اند و ویژگی‌های نورون‌ها را دچار تغییر کرده‌اند.
این دلیل آن است که چرا آنها در مطالعة جدید نوعی از تصویربرداری غیر تهاجمی و وابسته به فعالیت فلورسنت را برای مطالعة نورون‌های حس درد در موش‌ها مورد استفاده قرار دادند.

نورون‌های پاسخگوی انواع مختلف درد متفاوتند
در مطالعة به رهبری دکتر ادوارد ایمری / Edward Emery از انستیتو تحقیقات زیست‌پزشکی کالج دانشگاهی لندن، نورون‌های گیرندة ‌درد به صورت ژنتیک برای ساطع کردن تابش فلورسنت در هنگام فعال شدن، علامت‌گذاری شد.
موش‌ها یا به ملایمت با نیشگون تحریک می‌شدند یا برای تحریک پنجه‌هایشان در معرض آب سرد و گرم قرار می‌گرفتند تا محققان ببینند کدام نورون‌ها فعال می‌شوند.
آنها کشف کردند که بیش از 85 درصد حسگرهای درد فقط به انواع مشخصی از درد پاسخ می‌دهند در حالی که نسبت به بقیه پاسخی نمی‌دهند.
دکتر ایمری فکر می‌کند که پژوهش‌های پیشین به اشتباه نشان داده‌اند که حسگرهای درد مسؤول پاسخگویی به همة انواع درد هستند، حال آنکه در واقع آنها در پاسخ درد کاملاً به صورت انتخابی عمل می‌کنند.
بر مبنای نظر دکتر ایمری، پژوهش‌های قبلی با استفاده از ارزیابی‌های مبتنی بر الکترود دچار خطا شده‌اند.
او می‌گوید:
"وقتی اکثریت نورون‌ها ویژة پاسخگویی به انواع خاصی از درد هستند، در هنگام آسیب دیدن بافت آنها می‌توانند حسگرهای عمومی درد شوند. این می‌تواند اختلاف میان یافته‌های ما و دیگر مطالعات را که دارای رویکردهای تهاجمی‌تر بوده‌اند توضیح دهد."
نتایج این مطالعه اخیراً در نشریة پیشرفت‌های علم / Science Advances منتشر شده است.

برای بهبود درمان درد به پژوهش‌های بیشتر نیاز است
نویسندة ارشد مطالعه جان وود / John Wood، استاد انستیتو پژوهش‌های زیست پزشکی وُلفسون در کالج دانشگاهی لندن می‌گوید: "قدم بعدی ما بررسی مدل‌های حیوانی برای وضعیت‌های خاص درد مزمن است تا ببینیم کدام سلول‌ها در نورون‌ها فعال می‌شوند."
در درازمدت یافته‌های این مطالعه می‌تواند باعث بهبود کیفیت داروهای ضد درد شود. دانشمندان خواهند توانست موارد تخصصی‌تری را که وضعیت‌های خاص درد را با کفایت بیشتر هدف قرار می‌دهند، توسعه ببخشند."
وود اضافه می‌کند: "ما امیدواریم بتوانیم نورون‌های مختلفی را که درد مزمن می‌تواند در آنها ایجاد شود شناسایی کنیم، به شکلی که درمان‌های متمرکز را بتوان توسعه داد. ما "درد مزمن" را برای توصیف تمامی انواع درد با علل مختلف به کار می‌بریم، اما اکنون نیاز داریم آنها را به شکلی از هم متمایز کنیم که بتوانیم درمان‌های خاص جدید را توسعه دهیم."/