ایجاد جهش مغزی در بیمار کُمایی با اولتراسوند

• نوشتة تیم نیومن
• ترجمة نادر اکبری

پزشکان دانشگاه کالیفرنیا – لس‌آنجلس مغز یک بیمار کمایی 25 ساله را با استفاده از یک ریکاوری دراماتیک به آغاز جهش واداشتند. این اولین بار است که از اولتراسوند به چنین منظوری استفاده می‌شود و – در صورت تکرار یافته‌ها – این جهشی مهم در درمان انواع کما خواهد بود.
کما در تعریف به معنی وضعیتی از ناخودآگاهی گسترده است.
درمان کماها که بر اثر صدمه، سکتة مغزی، تومورها یا مسمومیت روی می‌دهند به شکلی باورنکردنی دشوار است.
اکثریت مراقبت‌های پزشک برای بیماران کمایی بر حفظ سلامت جسمانی بیماران متمرکز می‌شوند و کار اندکی برای انجام درمان در مورد جنبه‌های نورولوژیک بیمار وجود دارد.
در برخی موارد می‌توان کما را با تحریک عمیق مغز درمان کرد.
در این روند الکترودها درون تالاموس – که در عمق مغز میان کورتکس سربرال و مغز میانی قرار دارد – کاشته می‌شوند.
تحریک عمقی مغز اقدامی مخاطره‌آمیز است و نیاز به جایگذاری الکترودها در عمق مغز دارد و با وجود اینکه می‌تواند در برخی موارد مؤثر باشد، هنوز نوعی روند آمد نیامد محسوب می‌شود.
تالاموس به این دلیل در بیماران کمایی هدف قرار می‌گیرد که نقشی مهم در ایجاد و نگهداری وضعیت انگیزش ما و نیز چرخه‌های خواب و بیداری ایفا می‌کند.

امید تازه برای بیماران کمایی؟
مارتین مونتی / Martin Monti استادیار روان‌شناسی و جراحی اعصاب و تیم او در UCLA اخیراً درمان نو و پیشگامانه‌ای را برای بهبود یک بیمار مرد 25 سالة کمایی به کار بردند. آنها در یک اقدام غیر تهاجمی اولتراسوند را به صورت مستقیم برای تحریک تالاموس مغز بیمار مورد استفاده قرار دادند.
نتایج مطالعه این هفته در نشریة تحریک مغز / Brain Stimulation منتشر می‌شود و نشان می‌دهد که این برای نخستین بار است که این رویکرد برای درمان یک صدمة شدید مغزی مورد استفاده قرار گرفته است.
این پروسیچر به نام اولتراسوند ارتعاش متمرکز کم‌شدت شناخته می‌شود و برای نخستین بار در دانشگاه UCLA توسط پروفسور الکساندر بیستریتسکی / Alexander Bystritsky که نویسندة همکار مطالعة اخیر است، طراحی شد. کمپانی بیستریتسکی – برینسونیکس – نیز دستگاه مورد استفادة محققان در این مداخلة مشخص را تولید کرده است.

اثرات اولتراسوند
پیش از درمان با استفاده از اولتراسوند ارتعاش متمرکز کم‌شدت، بیمار نشانة مختصری از آگاه بودن نشان داد. او فقط می‌‌توانست در مقابل درخواست‌های مطرح شده حرکات کوچک و محدودی از خود نشان دهد.
روز بعد از انجام درمان، پاسخ‌های بیمار به شکل قابل توجهی بهبود یافت. در روز سوم، توانایی کامل خود را برای درک زبان و خودآگاهی مجدداً به دست آورد – بیمار می‌توانست سرش را تکان دهد و با اشارة سر "بلی" یا "خیر" بگوید. او حتی توانست تقلاکنان با یک دکتر ژست خداحافظی بگیرد.
علی‌رغم جالب توجه بودن نتایج، محققان برای هشدار دادن در مورد موضوع تعلل نمی‌کنند. امکان دارد که اقدام تحریکی انجام شده باشد زیرا به صورت همزمان مرد بیمار نشانه‌های بهبود را نشان داده است. این مورد ناشناخته‌ای در بیماران کمایی نیست و بنابراین نتایج را چیزی بیش از یک رویداد موازی مطرح نمی‌کند.
به این منظور محققان UCLA برنامه‌ای برای آزمون‌های بیشتر در دست برنامه‌ریزی دارند. پاؤل وسپا / Paul Vespa، پروفسور نورولوژی و جراحی اعصاب در دانشکدة پزشکی دیوید گیفین در آغاز پاییز دستگاه را روی بیماران بیشتری آزمایش خواهد کرد.
اگر اثبات شود که دستگاه در گروهی از نمونه‌ها مؤثر است، مداخله‌ای مقرون به صرفه و ایمن خواهد بود. در آینده، دستگاه‌ها را می‌توان برای ساده‌تر کردن پایش و عرضه در کلاه‌های کاسکت جاسازی کرد. در حال حاضر، هیچ درمان مؤثری برای افرادی که از نظر خودآگاهی در وضعیت نباتی و کمینه قرار دارند، وجود ندارد. این دستگاه امید بسیار مورد نیازی را عرضه می‌دارد./